مادران ورزشكار تربيت كنيم
ويشكا آسايش
مشكل اصلي تمام بي‌توجهي از مدارس مي‌آيد؛ مدارسي كه در آن ورزش براي بچه‌ها جدي گرفته نمي‌شود و به بچه‌ها ياد نمي‌دهد كه ورزش، يكي از مهم‌ترين سرمايه‌هاي زندگي
آنهاست.
زنگ‌هاي ورزش مدرسه، لوس و خشك و بي‌شور و نشاط است و همين مي‌شود كه نه بچه‌ها به اهميت ورزش پي‌مي‌برند و نه نسلي تربيت مي‌شود كه بداند ورزش مهم است و اگر ورزشكار زن به موفقيت برسد از آن مهم‌تر.
خانواده‌ها هم نقش تربيتي خود را در اكثر مواقع گم مي‌كنند و نسل مادران هم اكثرا نسلي دور از ورزش و اهميت آن است. در حالي كه اگر جامعه‌اي زنان و مردان ورزشكار داشته باشد، جامعه‌اي به مراتب سالم‌تر و سازنده‌تر است. ورزش قدرت مواجهه با سختي‌هاي زندگي را مي‌آورد و هر مسابقه و برنامه آن شور و نشاط
و انگيزه‌اي مهم مي‌سازد.
اما ما به هيچ‌كدام از اين مسائل توجه نمي‌كنيم، ما چشم به روي اهميت ورزش براي كودكاني كه نسل آينده هستند و دختراني كه مادران فردا هستند، مي‌بنديم و در نهايت مي‌رسيم به اين روزهايي كه كسي چندان از اهميت ورزش بانوان خبر ندارد و موفقيت بزرگ و خوشحال‌كننده‌اي مثل قهرماني تيم فوتسال زنان ايران در آسيا را اتفاقي نه چندان مهم مي‌داند.