درباره هفتمين سمپوزيوم بين‌المللي تهران
مجسمه‌ها به ميان مردم آمدند
جمشيد مراديان
سمپوزيوم تهران يكي از بهترين سمپوزيوم‌هاي بين‌المللي است؛ چه به لحاظ امكانات ومواد اوليه و چه به لحاظ مالي، چرا كه در سمپوزيوم‌هاي دنيا پولي كه به مجسمه‌ساز مي‌دهند معادل پولي كه ايران به مجسمه‌سازان مي‌دهد، نيست. اما آثاري كه در اين دوره ساخته شدند، بسيار ارزنده و درخشان هستند، چرا كه تيم سياستگذاري و هيات انتخاب سمپوزيوم ديگر به اندازه لازم صيقل خورده‌اند و كارهايي را انتخاب كردند كه به لحاظ اجرايي قابليت دارند و چيزي به مجسمه‌سازي ايران اضافه مي‌كنند. گمان مي‌كنم اين سمپوزيوم تبديل به حركتي شده كه مي‌تواند هنر را به لايه‌هاي عميق جامعه ببرد و باعث شود تا تابوي عدم توجه به مجسمه‌سازي در جامعه شكسته شود و مخاطب با آثار هنري و مجسمه ارتباط برقرار كند.
سمپوزيوم يعني حضور مستقيم مخاطب ولي ما اين هدف را در دوره‌هاي گذشته تامين نكرده بوديم و مردم هم نمي‌توانستند با فضاي كارها ارتباط بگيرند.
اما در اين دوره سمپوزيم به ميان مردم آمده است و ارتباطي كه ميان مردم و سمپوزيم برقرار شده، نقش موثري در رابطه ميان مردم عادي و دنياي مجسمه‌سازي دارد؛ ارتباطي كه هم براي جامعه و هم براي هنرمندان آثار تجسمي بسيار موثر و لازم است. رابطه‌اي كه بايد به درستي برقرار شودتا نقش هنرهاي تجسمي در جامعه امروز ايران پر‌رنگ‌تر شود.