حيف يا ميل؟
اگر سدي را بسازيم كه آب پشت آن جمع نشود، يعني نقشي در توليد ندارد و همه آن منابعي كه صرف ساختن آن شده اتلاف شده است، ولي نگهداري همين سد نيز هزينه دارد كه اثرات منفي بر توليد و اقتصاد بار ميكند. مشكل دولت پيش در درجه اول در اتلاف گسترده منابع بود، نه تنها از 800 ميليارد دلار درآمدهاي نفتي آبي براي اين ملت گرم نشد، بلكه فساد هم از اين طريق نهادينه شد و شاخص فساد در ايران در آن دوره اوج گرفت و به تبع آن بيعدالتي هم ايجاد شد و از همه مهمتر اينكه هزينههاي زيادي را بر دوش اين ملت و دولت گذاشته تا هزاران طرح بيهوده و نيمهكاره را نگهداري كنند، در حالي كه پولي براي انجام و تكميل آنها نيست و اگر پولي هم باشد، معلوم نيست كه اجراي اين طرحها گرهي را از مشكلات كشور بگشايد. بنابراين بايد گفت اي كاش به جاي اتلاف اين منابع عظيم آنها را فقط از طريق فساد يا بيعدالتي براي خود برميداشتند تا اين همه هزينه روي دست كشور نگذارند. اتلاف منابع مسير توسعه را نابود ميكند و فساد و بيعدالتي هم به دنبال آن ميآيد. فساد هم بيعدالتي ميآورد، پس اتلاف از فساد بدتر و هر دو از بيعدالتي بدتر هستند.