آرام زندگي كرد و آرام رفت

با مرحوم «محسن سيف» فعاليت‌مان را از نيمه دوم دهه 1340 در مجله فردوسي به همراه آقاي الوند، دكتر ژاله مهدوي و تعدادي ديگر آغاز كرديم. تا به امروز من ايشان را مي‌شناختم. يعني نزديك به 50 سال از دوستان نزديك يكديگر بوديم. سيف، انسان خيلي خاصي بود. او يكي از افراد بي‌حاشيه‌اي بود كه كمتر منتقدي مي‌تواند مثل او بي‌حاشيه باشد. در زندگي سيف حاشيه، حسادت، پول، كار و زد و بند جايي نداشت. او عضو هيچ باند و گروهي در مطبوعات نبود. و به همين علت در مقام يك منتقد حرفه‌اي با اكثر مطبوعات سينمايي مشغول به كار بود. خصوصيت او سادگي و آرامشي بود كه در زندگي‌اش داشت. قبول دارم كه محسن سيف در ميان اهالي خارج از سينما جزو منتقداني نبود كه اسم او بر سر زبان‌ها باشد اما دليل اين امر بي‌حاشيه بودنش بود. سيف زندگي خصوصي بي‌حاشيه‌اي داشت و كمتر كسي در اين زمينه اطلاعي دارد. در واقع او زندگي ساده و يك خطي بدون حاشيه‌اي داشت و خيلي از اين بابت، انسان تنهايي بود. او اهل جنجال و جايزه نبود. سيف آرام به دنيا آمد، آرام زندگي كرد و آرام هم فوت كرد. او ساكت، آرام و بي‌حرف و حديث بود. هيچ كس عصبانيت او را نديده است. اما مودب بودن او را همه ديده‌اند. اصلا چارچوب كاري آقاي سيف بي‌حاشيه بودنش بود. و همين مورد باعث شده كه هيچ كس راجع به ايشان نتواند يك رسوايي اخلاقي، مالي، سياسي و... بگويد. هرچه بود و داشت در انزوا بود. چرا كه شخصيت منزوي‌ داشت. مرحوم سيف با همه نشريات كم و بيش تا همين اواخر كار مي‌كرد. كمتر نشريه‌اي است كه با ايشان در ارتباط نبوده باشد. چرا؟ چون سيف تيمي و باندي برخورد نمي‌كرد. سيف يك نويسنده حرفه‌اي بود كه شغل ديگري جز نويسندگي در عالم مطبوعات نداشت. سيف كتابي درباره فيلمنامه‌نويسي به اسم «الفباي فيلمنامه‌نويسي»و كتاب ديگري هم با موضوع ديكشنري براي كارگردانان سينما در دو جلد دارد. اگر بخش سينما را در زندگي سيف ناديده بگيريم، بيشترين كار و ارتزاق او از طريق كار كتاب كودكان بود. او منتقد حرفه‌اي و بي‌حاشيه‌اي بود.
 روحش شاد و يادش گرامي .