در فقدان دو آذري دوست داشتني
روزنامه اعتماد
شوراي نويسندگان
روزهاي گذشته شاهد درگذشت دو اردبيلي شناخته شده و محترم بوديم كه در عين تفاوت جايگاه آنان وجوه مشتركي داشتند كه اين وجه مشترك آنها اهميت زيادي دارد. مرحوم آيت‌الله عبدالكريم موسوي‌اردبيلي و مرحوم سليم موذنزاده اردبيلي. آيت‌الله موسوي‌اردبيلي را مي‌توان نقطه تلاقي امور به ظاهر گوناگون ازجمله فقاهت و سياست؛ صريح بودن و متانت و ادب؛ انقلابي بودن و اعتدال و حتي محافظه‌كاري؛ نوگرايي و سنت‌گرايي دانست. ايشان اگرچه به تعهدات سياسي پايبند بود از جمله حضور در مبارزات پيش از انقلاب و نيز عضويت در شوراي انقلاب و سپس شوراي عالي قضايي و رياست دستگاه قضايي را در كارنامه خود داشت، در عين حال نشان داد كه در كنار آن تعهدات ، مشي فقهي و فقاهت را همواره در اولويت قرار مي‌دهد، به همين دليل با نخستين فرصتي كه پيدا كرد عطاي حضور سياسي را به لقاي اثرگذاري فقهي بخشيد و تهران را به مقصد قم ترك كرد.
در خصوص انتساب ايشان به جناح چپ سياسي ظاهرا هيچ ترديدي نيست، از اين نظر صبغه انقلابي داشته‌اند. به اين انتساب تا پايان حيات ايشان خدشه‌اي وارد نشد. به ويژه آنكه مبارزات آن مرحوم نيز در پيش از انقلاب مويد اين ويژگي است. با وجود اين از منظر بيروني و نيز تحليل سخنان فردي، به غايت اعتدالي و به اصطلاح ميانه‌رو محسوب مي‌شد. در واقع به همان نسبتي كه از لحاظ نظري و فكري، انقلابي محسوب مي‌شد، ولي به خوبي مي‌دانست كه عرصه عمل مقتضيات خاص خود را دارد. تقريبا اتفاق نظر بود كه مرحوم موسوي‌اردبيلي فردي صريح بود، ولي صراحت لحن ايشان موجب نمي‌شد كه متانت ادبي كه شايسته روحانيوني در سطح ايشان بود ناديده گرفته شود. به همين دليل نيز صراحت ايشان براي مخاطب دلنشين مي‌نمود.
توجه ايشان به نوگرايي اجتماعي و ديني نيز روشن بود. ايشان از ابتداي كار متوجه مشكل جامعه بود. لذا در نخستين گام و پيش از انقلاب مدرسه مفيد را تاسيس كرد كه اكنون به يكي از مهم‌ترين مراكز آموزشي كشور تبديل شده است. و بدون اغراق مي‌توان گفت كه تاكنون چند هزار فارغ‌التحصيل نخبه در اين مدارس تربيت شده‌اند كه بخش مهمي از آنان جزو دانشجويان و فارغ‌التحصيلان زبده دانشگاه‌هاي درجه يك كشور هستند. مدارسي كه به نسبت از فضاي آزادي برخوردارند و در برابر مدارس بسته مذهبي تاسيس شدند. در ادامه اين راه نيز تاسيس دانشگاه مفيد بود كه در زمينه علوم ديني و اسلامي همان مسيرنوگرايي را پيش گرفت. اينها نشان از نگاه نوگراي ايشان به جامعه و مسائل آن دارد. ولي در عين حال كساني كه با نگرش فقهي ايشان آشنا هستند به خوبي ميدانند كه اين نوگرايي به معناي روگرداني از سنت فقهي حوزه نبود و از اين نظر مي‌توان ايشان را به نسبت محتاط و در كنار سنت فقهي حوزه طبقه‌بندي كرد و برخلاف برخي ديگر از فقها كه با نگاه سنتي فاصله پيدا كردند، ايشان اين فاصله را ايجاد نكرد. اين يادداشت در مقام دفاع از نگاه سنتي يا نوگرا در فقه نيست، قصد اصلي توضيح ويژگي مهم فردي است كه در كنار تاسيس مدارس و دانشگاه مفيد، همچنان پاسدار سنت‌هاي فقهي مانده بود.
در كنار اين دوگانه‌ها مي‌توان چند ويژگي اخلاقي ولي مهم ايشان را يادآوري كرد.
بيش از هر چيز برخلاف كسان ديگر كه خود را طلبكار انقلاب ميدانند و براي خود در اين زمينه حق نسق قايل هستند، هيچگاه حتي به اشاره هم چنين د‌اعيه‌اي ند‌اشتند و به اصطلاح نان اين حق را نخورد‌ند. بلكه برعكس هميشه خود را در مقام حضور در انقلاب و مسووليت‌هاي بعد از آن، پاسخگو و عذرخواه معرفي مي‌كرد‌ند، گو اينكه كمتر كسي از ايشان گله‌اي د‌اشته باشد. علت عذرخواهي از كارهاي نكرد‌ه نيز از يك سو تواضع و از سوي ديگر اعتماد به نفس ايشان بود. شايد هم مي‌خواست اين ذهنيت و رفتار را در جامعه و در ميان مسوولان ترويج كند، بلكه د‌يگران هم به آن تاسي كنند.
د‌ومين فرد از د‌ست رفته مرحوم سليم موذنزاده نيز از د‌يار ارد‌بيل بود و صد‌اي خوش ايشان كه ميراث خانواد‌گي بود، براي همه مرد‌م ايران هميشه در خاطره‌ها خواهد ماند. مد‌احي كه همچنان در قالب‌هاي مد‌احي سنتي ولي به روز شده عمل كرد و هيچگاه مد‌احي و صد‌اي آسماني خود را د‌كان سه‌نبش د‌نيامد‌اري تبديل نكرد.
وجه مشترك اين دو غير از اردبيلي بودن در تعهد خالصانه و معنوي ديني آنان و ايفاي نقش موثر و ماند‌گار در اين تعهد است و اينكه هر دو مراتب پاي‌بند‌ي اخلاقي خود را بر هر چيز د‌يگري ترجيح د‌اد‌ند. اينكه د‌ين را نرد‌بان قد‌رت و ثروت نكرد‌ند. همه اين وجوه مشترك خود را در يك وضعيت مشابه براي اين دو نشان داد و آن، ناديده گرفتن نسبي آنان در رسانه عمومي بود. شايد اين وجه مشترك بهتر از هر چيز ديگر بيان‌كنند‌ه تفاوت آنان با د‌يگران است.