نگاهي به رابطه سرد دولت و
صدا و سيما
وزير كشور: صدا و سيما اثرگذاري خود را از دست داده است
گروه سياسي| سه سال و نيم از عمر دولت يازدهم ميگذرد و به شمارش معكوس پايانش نزديك ميشود. در اين سه سال و نيم اتفاقهاي زيادي رخ داده و دولت فراز و نشيبهاي فراواني را پشت سر گذاشته است، از چالش با نهادهاي مختلف تا متلك گفتنها و انتقادهايي كه از پشت تريبونها حواله ميشد. در ميان اين دعواهاي سياسي اما كشمكش با يك سازمان، از همان روزهاي ابتدايي تشكيل دولت همچنان وجود داشت تا امروز كه دولت وارد ماههاي پاياني كار خود ميشود. سازمان صداوسيما نهادي است كه در اين سه سال و نيم گذشته هرگز نتوانسته رضايت دولت را جلب كند. حسن روحاني تنها رييسجمهوري است كه در دوران رياستش بر بالاترين پست اجرايي كشور سه تغيير بزرگ را در مهمترين تريبون تبليغاتي كشور ديد. سه رييس در سه سال و نيم را نميتوان ناديده گرفت و به راحتي از كنار آن رد شد. در نگاه اول شايد بسياري تصور كنند بالاخره در اين سير تغييرات و در يك مرحلهاي بتوان دولت را راضي يافت اما حقيقت امر اين است كه هيچ يك از اين تغييرات نتوانست نگاه انتقادي دولت را نسبت به صدا و سيما تغيير دهد و هر روز كشمكش ميان آنها بالاتر ميگرفت. اگرچه نگاه انتقادي به صدا و سيما از ديرباز و از دوران اصلاحات وجود داشته است، از همان روزهايي كه علي لاريجاني بر رياست آن تكيه زده بود و رياست جلسات ستاد بحران براي دولت اصلاحات را عهدهدار بود، همان روزهايي كه پخش فيلم كنفرانس برلين صداي انتقاد اصلاحطلبان را بلند كرد. همان روزهايي كه عبدالرضا رحمانيفضلي، قائممقام لاريجاني در صدا و سيما بود. اكنون اما سالهاي زيادي از آن روزها گذشته و همه سرد و گرم روزگار را چشيدهاند. علي لاريجاني رياست مجلس را عهدهدار شده و رحمانيفضلي بالاترين مقام ساختمان فاطمي است. اما هر دو در يك مساله اشتراك نظر دارند. همان مرداني كه روزگاري مهمترين رسانه كشور را اداره ميكردند امروز لب به انتقاد از اين سازمان باز كردهاند. ارديبهشت ماه گذشته بود كه عملكرد صدا و سيما در مساله برجام انتقاد علي لاريجاني را برانگيخت تا مردي كه روزي در همان پست چالشهاي زيادي براي اصلاحطلبان ساخته بود امروز از چالش ساختن بر سر موضوع برجام براي دولت روحاني انتقاد كند. رحماني فضلي اما به نظر ميرسد ديگر اميد چنداني به رسانه ملي، ندارد. وزير كشور حسن روحاني تنها به گفتن يك جمله در مورد صدا و سيما بسنده كرده است اما همين جمله نشانهاي زيادي را با خود به همراه دارد. رحماني فضلي با اشاره به گسترش فضاي مجازي و شبكههاي اجتماعي گفته است كه صدا و سيما اثرگذاري خود را از دست داده است. اين جمله به خودي خود ميتواند براي دولت خوشايند هم باشد. دولتي كه در سه سال و نيم گذشته با وجود تغيير سه رييس در صدا و سيما هرگز از اين نهاد رضايت نداشته است و بر اين باور است كه صدا و سيما به دنبال تضعيف اوست چرا از كم شدن اثرگذاري آن خوشحال نباشد؟ بر كسي پوشيده نيست كه حسن روحاني به ويژه در روزهاي پيش از انتخابات هفتم اسفند تمام قواي خود را به كار گرفت تا فضاي مجازي با محدوديت رو به رو نشود. اين موضوع در ماجراي تلاشها براي فيلترينگ تلگرام به خوبي هويدا شد. در روزهاي پيش از انتخابات فضاي مجازي توانست گوي سبقت را از صدا و سيما بربايد كه راي مردم تغيير 70درصدي مجلس را رقم زد. از همين روست كه رحماني فضلي ميگويد: سالهاي پيش نسبت به تهديدهاي ابزاري مثل موبايل و شبكههاي اجتماعي هشدار داده شد، اين در حالي است كه باوجود رسانههاي مجازي، صداوسيما نيز اثرگذارياش را در جامعه از دست داده است.
نارضايتي ناتمام صدا و سيما
اين نخستينبار نيست كه يك مقام دولتي با دلسردي و رويكرد انتقادي درباره مهمترين رسانه كشور سخن ميگويد. از صدر تا ذيل دولت، از رييسجمهور تا وزرا و معاونين صداي انتقاد از اين سازمان بلند شده است. اين انتقاد اما در روزهاي پر حرارت مذاكرات و پس از برجام شدت بيشتري گرفت، به بيان ديگر دقيقا در روزهايي كه اوج حملات صدا و سيما به تيم مذاكرهكننده و مذاكرات بود. از مستندهاي رنگارنگي كه در موسسات نهادهاي خاص تهيه ميشد تا حضور افرادي در ميزگردهايي كه بهطور كلي چهره تيم مذاكرهكننده را تخريب ميكردند. از همان روزها صداي انتقادات بلند شد اما اقدام يك سويه صدا و سيما عليه دولت با تصويب برجام و پايان مذاكرات پايان نيافت و همچنان ادامه داشت. در طول اين سه سال و نيم حسن روحاني بارها از صدا و سيما انتقاد كرده و گفته است رسانه ملي حاضر نيست خدمات دولت براي مردم را تبيين كند و دولت از لحاظ تبليغاتي دست تنهاست. اين حرف را تقريبا بسياري از چهرههاي دولتي نيز بيان كردهاند. از مجيد انصاري و علي يونسي گرفته تا حسامالدين آشنا، معصومه ابتكار، مرتضي بانك و محمدباقر نوبخت كه گفت: از صدا و سيما نپرسيد كه دلمان خون است. ولي آنچه در حرفهاي همه چهرههاي دولتي بيش از هر چيز خودنمايي ميكرد، ترس از نااميد شدن جامعه بود، موضوعي كه در اين چند ماه گذشته بارها نسبت به آن هشدار داده شده است. به هر حال آنچه مهم است در اين سه سال و نيم گذشته نه ضرغامي و نه سرافراز و نه علي عسگري كه رياستش بر سازمان كمي اميدها را زنده كرده بود نتوانسته رضايت دولتيان را جلب كند. روزهاي عمر دولت به ماههاي پاياني نزديك ميشود و رابطه پاستور و جام جم همچنان سرد است و بعيد به نظر ميرسد كه در اين ماههاي پاياني تنور اين رابطه بالاخره گرم شود.