ادامه از صفحه اول
دولت تدبير و اميد كي به خود مي‌آيد؟
اين دام نحوه ارزيابي افكار عمومي جامعه از عملكرد حوزه اقتصادي دولت است. راهكار برون رفت از اين مساله كوتاه‌مدت نيست اما با تغييرات در سطوح مديريت كلان و مديريت‌هاي استاني و محلي مي‌توان اين اميدواري را در جامعه ايجاد كرد كه دولت مي‌خواهد اوضاع اقتصادي را سامان دهد و جامعه را از ركود شكل گرفته به درآورد؛ همانطور كه در كاهش تورم توانست موفق باشد. اين انفعالي است كه دولت به آن گرفتار شده است. اگرچه نگارنده اين سطور معتقد است رييس دولت آنچنان محبوبيتي دارد كه بتواند دوره دوم نيز در انتخابات رقابت خوبي را شكل دهد اما اين واقعيت را نبايد ناديده گرفت كه مردم ايران مردم تصميم‌گيرنده در روزهاي آخر هستند. با وجود اينكه ميزان اثرگذاري نخبگان جامعه و شخصيت‌هاي كاريزما بر روند انتخابات زياد است، سبد راي آقاي روحاني متعلق به آحاد جامعه چند ده ميليوني صاحب راي است و كارنامه دولت بزرگ‌ترين مرجع تاثيرگذار بر آن. بنابراين دولت، قبل از هر گروه مرجع و هر شخصيت اثرگذار بايد به دست خود از اين انفعال خارج شود. معناي خروج از اين انفعال اين است كه دولت روند اصلاح و تغيير در عرصه مديريتي خود را فارغ از جوسازي‌هاي رقيب ادامه دهد. دولت بايد بداند استانداران، فرمانداران و بخشداران منفعل و مديران سطوح عالي و مياني كه هنوز از دولت گذشته در مسند امور هستند، مي‌توانند بر سرنوشت انتخابات اثر بگذارند. اينجا است كه اين پرسش اهميت پيدا مي‌كند كه دولت چه زماني مي‌خواهد به خود بيايد؟
منافع نسل‌ها را به خطر نيندازيم
جاي بسي تعجب است كه به جاي اينكه منابع مالي بخش‌هاي مختلف دركشور، منفك و شفاف‌تر شود با چنين طرحي، بيشتر درهم و مخلوط شده و مالكيت‌هاي عمومي ازهم‌گسيخته مي‌شود و در معرض نابودي قرار مي‌گيرد و منافع گروه بزرگي از جامعه به ويژه كارگران كه پشتوانه هر دولتي در جهت توسعه همه‌جانبه هستند به خطر مي‌افتد. ازاين رو پيشنهاد مي‌كنم كه كارشناسان با نگاهي اجتماعي و نه سياسي تبصره‌هاي مرتبط با نظام رفاه و تامين اجتماعي درلايحه برنامه ششم را از نظر بگذرانند تا خداي ناكرده شاهد تصويب قوانيني كه نظم اجتماعي و رفاه عمومي را تهديد كند، نباشيم.