فراكسيوني يا فردي؟
اين چند دستاورد مهم را نبايد دست‌كم گرفت. آنها را نبايد فداي انتخاب شدن يا نشدن اين يا آن فرد به عنوان وزير كرد.
بنابراين بزرگ‌ترين خدمت نمايندگان و وزراي پيشنهادي اين است كه نقش خود را در اين صحنه سياسي به بهترين وجهي بازي كنند تا بيشترين دستاورد سياسي در اين چند روز نصيب جامعه شود.
در كنار اين دستاوردها يك پرسش مهم اين است كه مبناي راي اعتماد دادن يا ندادن نمايندگان به وزرا چيست؟ آيا بايد فراكسيوني راي داد يا به صورت فردي؟ در حال حاضر سه فراكسيون مهم در مجلس وجود دارند كه قريب به اتفاق نمايندگان عضو يكي از 3 فراكسيون هستند. آيا آنان بايد پيش از شركت در جلسه عمومي مجلس، از طريق بحث در فراكسيون تصميم خود را درباره هر يك از وزرا گرفته باشند؟ يا بايد در مجلس و به صورت فردي راي دهند؟ به نظر مي‌رسد كه اصل و قاعده بايد راي فراكسيوني باشد. شايد گفته شود مسووليت نمايندگي فردي است و هر نماينده خودش بايد به نتيجه برسد تا راي دهد. ولي فراموش نشود كه اگر نمايندگان در قالب‌هاي فراكسيوني متحد نباشند، قادر نخواهند بود كه اهداف خود را پيش ببرند. بنابراين تعلقات فراكسيوني نافي مسووليت فردي نيست. ضمن اينكه نمايندگان به تنهايي قادر نخواهند بود كه درباره تمام وزراي پيشنهادي تصميمي كارشناسانه بگيرند، بلكه بايد به جمع‌بندي ساير دوستان و همفكران خود كه اطلاع بيشتري در مورد وزيري ديگر دارند، اعتماد كنند. همچنان كه ديگر دوستان‌شان بايد به شناخت و آگاهي وي در مورد افراد حوزه خاص او اعتماد كنند. به علاوه تبعيت از راي فراكسيوني نافي مسووليت شخصي نيست، زيرا در فراكسيون مي‌توان تمام نظرات خود را گفت و اگر استدلال‌هاي معتبري باشد، طبعا ديگر اعضاي فراكسيون نيز آن را پذيرفته و اجرا خواهند كرد. ولي اگر كسي نتواند دوستان و همفكران فراكسيون خود را قانع كند، بديهي است كه بايد نسبت به استدلال‌هاي خود تا حدي شك كند.
با اين حال مي‌توان در مواردي نيز به صورت فردي و غيرفراكسيوني راي داد. هنگامي كه فراكسيون در مورد يكي از وزرا به اكثريت و اجماع نسبي نمي‌رسد، مي‌توان راي به او را به آراي فردي موكول كرد و نماينده برحسب اينكه در صحن علني به چه تصميمي برسد، عمل كند. بنابراين انتظار داريم كه فراكسيون‌ها جدي‌تر وارد گفت‌وگوها شوند و حضور موثر و فردي نمايندگان نيز از خلال فراكسيون‌ها عينيت يابد.