همه ما منصوريان هستيم

عليرضا منصوريان روزهاي سختي را مي‌گذراند. تيمش از ۶ بازي فقط ۴ امتياز گرفته، يك گل زده و ۶ گل دريافت كرده. يك كارنامه به معناي واقعي تيره و تار. استقلال كه قرار بود اين فصل با او اوج بگيرد، دارد روزهاي سياه ابتداي فصل گذشته را تكرار مي‌كند. تيم منصوريان نه زيبا بازي مي‌كند و نه نتيجه مي‌گيرد. يك تيم بدون تاكتيك مشخص و فاقد عناصر تماشاگرپسند. هرچقدر هم كه طرفداران منصوريان تلاش كنند، نمي‌توانند ماست ترش او را شيرين جا بزنند. حالا تيتر همه روزنامه‌هاي ورزشي شبيه به هم است. همه مي‌گويند منصوريان با استقلال به آخر خط رسيده و چه و چه. منصوريان اما ظاهرا هنوز به اين نتيجه نرسيده و منتظر معجزه است. درست مثل فصل پيش كه يك دفعه ورق براي او برگشت. او حاضر به استعفا نيست و بازخواست‌كنندگانش را به كمك عناصر رسانه‌اي‌اش چهره‌اي ناموجه نشان مي‌دهد. منصوريان درست مثل مديران سنتي عمل مي‌كند كه سال‌هاست دستاوردي براي سازمان‌شان نداشتند اما حاضر به ترك ميزشان هم نيستند. درست مثل همه ما كه كمتر مي‌شود به كاري «نه» بگوييم. همه را نقد مي‌كنيم كه چرا چند شغله‌اند اما به خودمان كه مي‌رسيم، دنبال تبصره و استثنا مي‌گرديم. ما حتي وقتي شكست هم مي‌خوريم، مي‌خواهيم صورت‌مان را با سيلي سرخ نگه داريم. نقد نمي‌پذيريم و كمتر مي‌شود عطاي كاري را به لقايش ببخشيم. اگر هم ببخشيم حتما اجباري در كار بوده و ما با شوآف كردن مي‌خواهيم بگوييم خودمان نخواستيم. اصلا راستش را بخواهيد همه ما شبيه منصوريان هستيم. دل‌مان نمي‌آيد از جايي كه هستيم دل بكنيم؛ حتي اگر بدانيم با رفتن‌مان اوضاع بهبود مي‌يابد.