از تندروي‌هاي داخل غافل نشويم
سيد عبدالجواد موسوي
آن قدر حواس‌مان را به تندروهاي خارجي داده‌ايم كه حواس‌مان از تندروهاي داخلي پرت شده. اين را از سر ناراحتي يا اغراق شاعرانه نمي‌گويم. تعصب و خشك‌مغزي و دگم بودن را معمولا از سر اغراق معادل افراطي بودن فرض مي‌كنيم.
در تجمعات دانشجويي هم كم نديده‌ايم كه اين طرفي‌ها به آن طرفي‌ها مي‌گويند: امريكايي و آن طرفي‌ها به اين طرفي‌ها مي‌گويند: طالبان. اما دو طرف ماجرا خوب مي‌دانند اين نوعي كل كل است و رجزخواني براي روكم‌كني طرف مقابل.
اما من كه مي‌گويم تندروهاي داخلي كاملا جدي مي‌گويم و دقيقا و مشخصا منظورم كساني هستند كه اين روزها دور از حسايت رسانه‌هايي كه فعلا همه هم و غم‌شان را گذاشته‌اند روي سريال پايتخت و موسسه رسانه‌اي اوج، كمر به تخريب آرامگاه باشكوه حكيم ابوالقاسم فردوسي بسته‌اند و با نارنجك‌هاي دست‌ساز به كتيبه‌هاي اطراف اين آرامگاه خسارت زده‌اند. مي‌توان ماجرا را چندان جدي نگرفت و با پوزخندي از كنار اين اعمال جاهلانه گذشت اما بي‌اعتنايي به چنين موارد به ظاهر بي‌اهميتي بعدها كار دست همه ما خواهد داد. اين گروه خشن و زمره به تعبير خواجه شيراز عبوس زهد تا ديروز چشم ديدن شادي‌هاي جمعي را نداشتند و حالا به مقبره فردوسي حمله مي‌كنند و فردا بعيد نيست سينما آتش بزنند و پس فردا كه ببينند كسي جلودارشان نيست اعلام حكومت كنند! به همين سادگي. باري در همه جاي دنيا آدم‌هاي خشك‌مغزي كه از ديدن زيبايي و آزادي ناراحت مي‌شوند، وجود دارد. بعضي‌هايشان داراي رسانه و حزب هم هستند. ايرادي هم ندارد اما تا جايي كه هويت قومي و ملي و ديني يك جامعه را به خطر نيندازند.
اينها كه امروز به فردوسي حمله كرده‌اند ديگر روز به حافظ حمله مي‌كنند و بعد از آن به سعدي و... الخ. و كافي است از ما حافظ و سعدي و فردوسي و شجريان را بگيرند تا بشويم چيزي شبيه داعش. خدا آن روز
را نياورد.