ما خرس نمي‌خوريم، امريكا را باور نكنيد
سهيل سراييان
هنوز تابستان نشده و تنها ۵ روز تا بزرگ‌ترين رويداد فوتبالي دنيا زمان داريم. اينجا مسكو است با دماي هواي 12 درجه و باران بي‌وقفه. در گوشه‌اي از خيابان، زير سقفي ايستاده‌ام و اين روايت را مي‌نويسم. اين روزها سر را مي‌گرداني، چهره‌ها، نژادها و رنگ‌هاي مختلف بدون هيچ تفاوتي، ازسرتاسر دنيا در كنارت هستند. انگار همه به دنبال روياي خود به روسيه آمده‌اند. هتل‌ها و هاستل‌ها همه پر شده‌اند. اتاق كناري تازه امروز از مصر رسيدند. پرچم‌هاي‌شان را روي دوش‌شان مي‌اندازند و در خيابان‌ها قدم مي‌زنند. همه كشورها اينجا جمع شده‌اند؛ مكزيك، مصر، نيجريه، اروگوئه و... اما در ميان اين همه شلوغي روس‌ها بايد به زندگي روزمره خودشان برسند. ايستگاه‌هاي مترو مركز شهر شلوغ هستند. مسافران جام جهاني اول به ميدان سرخ مي‌روند. ميداني كه شايد در عكس‌ها زياد بزرگ به نظر نرسد اما وقتي واردش مي‌شوي محو زيبايي بي‌حد و حصرش مي‌شوي. بعضي روس‌ها زياد راضي نيستند كه اين اندازه خارجي به روسيه آمده، اما گروه ديگر از اينكه اين بهترين فرصت براي نشان دادن روسيه به جهان است از جام جهاني استقبال مي‌كنند.
از المپيك زمستان سوچي سال ۲۰۱۴ تا امروز نزديك به ۴ سال روس‌ها مشغول آماده‌سازي زيرساخت‌ها و شرايط براي جام جهاني بوده‌اند. حالا در خيابان‌ها دانشجوهاي روسي براي اينكه به توريست‌ها نشان دهند كه تصوير سياه و خاكستري دوران پس از سقوط شوروي تمام شده، تي‌شرت‌هايي را طراحي كرده‌اند كه روي آنها نوشته شده: «روسيه، سرزمين فرصت‌ها».
روي تمام ديوارهاي شهر يا ميادين اصلي نماد و پرچم‌هاي جام جهاني را مي‌توان ديد. همه كنار آنها عكس يا سلفي مي‌گيرند. خيلي از توريست‌ها براي اولين‌بار است كه به روسيه سفر مي‌كنند و به همين خاطر اكثر مردم اينجا به همراه دولت‌شان تصميم گرفته‌اند تا براي هميشه به پروپاگانداي غربي پايان دهند. وقتي متوجه مي‌شوند كه روس نيستي، سعي مي‌كنند تا جايي كه مي‌توانند حتي اگر زياد انگليسي بلد نباشند به شما كمك كنند و مي‌گويند: «ما خرس نمي‌خوريم، حرف‌هاي امريكايي‌ها را باور نكنيد» و آخر سر به شما لبخند مي‌زنند. حالا بايد ديد چقدر در اين يك‌ماهه موفق خواهند بود.