امید به روزهای بهتر

تیم ملی امید فوتبال کشورمان، در اولین گام خود در بازی‌های آسیایی با نتیجه صفر - صفر مقابل عربستان متوقف شد. عربستان، تیمی است که از مدت‌ها پیش برای این مسابقات تدارک دیده و بازیکنان تیم ماه‌هاست کنار هم تمرینات و اردوهای مختلفی را پشت سر گذاشته‌اند. در مقابل تیم ملی امید ایران حدود یک ماه است که سرمربی جدیدش را شناخته و بازیکنان مدت‌زمان زیادی را با هم نگذرانده‌اند. زمانی که همین دو جمله را می‌خوانیم، متوجه می‌شویم که این مساوی نتیجه چندان بدی هم نبوده و باید خوشحال باشیم که یک بازی حیثیتی را با شکست به پایان نرساندیم. اما این تساوی چطور به دست آمد؟

ایران بازی را بهتر از عربستان شروع کرد، در همان چند دقیقه اول این خیال در سرمان بود که بازی راحتی پیش رو داریم و می‌توانیم گام اول را محکم برداریم و با یک برد روحیه‌بخش، خط و نشانی هم برای رقبا کشیده باشیم. اما هنوز این خیال خودش را به طور کامل در سرمان جا نکرده بود که عربستان با چند حمله پیاپی، نفس‌مان را بند آورد. هافبک‌ها و مهاجمان این تیم بسیار خوش‌تکنیک بودند و مدافعان ایران به راحتی جا می‌ماندند. در یکی از این فرصت‌ها، مهاجم عربستان دو مدافع به علاوه دروازه‌بان ما را دریبل زد و در نهایت مسلمی‌پور روی خط دروازه توانست ضربه او را مهار کند. چند دقیقه بعد دوباره یک مهاجم عربستانی مقابل دروازه‌بان ما قرار گرفت و گلر ایران دوباره از او دریبل خورد و باز هم ضربه مهاجم عربستان را مسلمی‌پور از نزدیکی‌های خط دروازه بیرون کشید. در مقابل این حملات زهردار عربستان، ایران تنها چند حمله نصفه و نیمه داشت و سفیدپوشان سعودی، بهتر از سرخ‌پوشان ایران بازی می‌کردند. دلیل اصلی این تفوق عربستان، عملکرد بهتر هافبک‌های‌شان بود. زمانی که مالکیت توپ به عربستان می‌رسید، به دلیل آشفتگی خط دفاع ایران موقعیت‌های خطرناک یکی پس از دیگری خلق می‌شدند. نکته‌ای که مشخص بود، این است که اگر دفاع ایران در ادامه مسابقات هم نمایش‌هایش به همین شکل ادامه داشته باشد، کار سختی برای رفتن روی سکو داریم و شاید در مراحل حذفی اینقدر خوش‌شانس نباشیم. در نیمه دوم مسابقه، یک بار دیگر هم مدافعان ایران دروازه را نجات دادند و یک بار هم توپ به تیر دروازه‌مان برخورد کرد. احتمالا همیشه اینقدر خوش‌شانس نخواهیم بود و اگر قرار باشد مدافعان به همین منوال بازی کنند، شانس زیادی برای موفقیت در این تورنمنت نداریم. شاید در واقع این مسابقات یک اردوی تدارکاتی بسیار مناسب برای رقابت‌های انتخابی المپیک و گلچین کردن بازیکنان باشد، اما موفقیت در این بازی‌ها هم اهمیت خاص خودش را دارد.

کرانچار باید با آنالیز بازی ایران مقابل عربستان، نقطه‌ضعف‌های تیمش را تقویت کند. مهدی قائدی در بازی مقابل عربستان در حد یک ستاره ظاهر شد، اما نتوانست حرکت تاثیرگذاری انجام بدهد. بازیکنان همیشه فاصله زیادی با قائدی داشتند و او وقتی به کمک بازیکنان دیگر نیاز داشت، تنها دیده می‌شد. یونس دلفی هم تمام فکر و ذکرش این بود که بازی به پایان برسد و وسایلش را جمع کند تا خودش را به هلند برساند. برای بازی بعدی بحران پر کردن جای او را هم داریم. جوان‌ترین بازیکن ترکیب تیم ملی امید، قرار است خیلی زود به تمرینات تیم آیندهوون هلند اضافه شود و اگر مورد پسند مربی این تیم قرار بگیرد، با این تیم قرارداد امضا کند.

نکته امیدوار کننده اینجاست که این تیم، از تیم‌هایی که در سال‌های 2010 و 2014 داشتیم خیلی بهتر است. تیم ملی امید برنامه‌های مشخصی دارد و چندان دچار ضعف تاکتیکی نیست. در دوره‌های گذشته آنقدر بد بودیم که بتوانیم به این تیم امیدوار باشیم تا حداقل رکورد بهتری نسبت به دو تیم قبلی که به بازی‌های آسیایی اعزام کردیم به جای بگذارد.