اسوه شفقت و مهر
در آيه ۱۲۸ سوره مباركه توبه مي‌فرمايد:«هر آينه پيامبري از خود شما بر شما مبعوث شد هر آنچه شما را رنج مي‌دهد بر او گران مي‌آيد. سخت به شما دلبسته است و با مومنان رئوف و مهربان است.» چنين ميزاني از شفقت و دلسوزي و نيك‌خواهي براي خلق خدا اگرچه در ظاهر شگفت مي‌نمايد ولي از آنجا كه پيامبر ولي خدا، انسان كامل و مظهر تام خليفه‌اللهي است، تجلي صفات مستخلف عنه در وجود مقدسش دور از نظر و باور نيست. افزون بر آن اين شدت از شفقت و محبت به بندگان خدا برآمده از عشقي بي‌پايان و وصف‌ناپذير به خالق و ذات اقدس الهي هم هست. چه آنكه مهرباني و رحمت به خلق خدا از لوازم محبت به خدا و از نتايج آن است و هر چه محبت به حق بيشتر و شديدتر باشد، مهرباني و رحمت به خلق خدا بيشتر و شديدتر است.
زبان نرم و لين در گفت‌وگو و هدايت مردم نيز ويژگي ديگري است كه پيامبر اكرم، اسوه‌اي نيكو در آن است. بيان قدسي خطاب به حضرتش در قرآن چنين است:«فبما رحمه من‌الله لنت لهم» اينكه با مردم نرم خو و ليني به واسطه رحمت الهي است «ولو كنت فظا غليظ القلب لانفضوا من حولك» اگر تو شخصي بودي كه زبان گزنده‌اي داشتي و سخنان گزنده مي‌گفتي و سنگدل و غليظ‌القلب بودي، آن انسجام و وحدت اجتماعي از بين مي‌رفت و امت پراكنده مي‌شدند. اكنون اين ما و اين اسوه نيكوي پيش روي ما. بر ما سزد كه كلاه خود را قاضي كنيم و در همين دو ويژگي يعني شفقت و نرم‌گويي خود را با آن معيار آسماني بسنجيم. روشن است از من انسان عادي توقعي نمي‌رود كه سلوك و رفتار و نگرشم همسنگ نبي مكرم باشد اما به راستي چقدر تلاش كرده‌ام كه به ايشان تأسي كنم و در مسيرش قدم بردارم. در هر شأن و كسوت و جايگاه اجتماعي هستم از معلم و كاسب و پزشك و كارمند و مدير و واعظ و سياستمدار و مسوول كشوري و... چقدر نسبت به ديگر بندگان خدا كه به تعبير امام علي يا برادر و خواهر ايماني من هستند يا در آفرينش چون من و برخوردار از گوهر انساني چنين نگاه و احساسي دارم؟ در محبت و مهرورزي به بندگان خدا و سخن با زبان نرم و ملايم با ايشان چقدر پيامبر را الگوي خود قرار داده‌ام؟ اگر در پي رضاي خدا و نيكنامي توام با موفقيت در انتقال پيام و آرمان و انديشه مدنظرمان هستيم، لازم است بار ديگر چشم دل بر گوهري كه در برابر داريم، بيفكنيم. محمد(ص) اسوه نيكويي كه درود خدا بر او باد.