جاودانگي
كيوان ساكت
درست همين دو هفته پيش بود كه همراه با استاداني چون«عبدالوهاب شهيدي» و «حسن ناهيد» به ديدار استاد ظريف رفتيم و مانند هميشه با چهره‌اي گشاده و انساني بزرگ مواجه شديم. من هر بار كه با استاد ظريف روبه‌رو شده‌ام اين جمله مشهور استاد «حسين تهراني» را به خاطر آورده‌ام كه «99درصد مانايي يك هنرمند به سلوك و رفتار و كردار او برمي‌گردد و فقط يك درصد از هنر مي‌تواند چنين آدمي را تا ابد مانا نگه دارد» عجيب نيست كه من استاد ظريف را همواره در آينه اين جمله ببينم چون در سال‌هايي كه با او حشر و نشر داشته‌ام، هرگز نديده‌ام به كسي با ترشرويي برخورد كند و هرگز نديده‌ام كه دل كسي را بشكند. استاد ظريف شخصيتي بي‌مانند بود كه حتي لحظه‌اي از خود غافل نمي‌ماند. انساني خودساخته و ورزيده كه گذرگاه تلخ ايام را با مهرباني كردن به ديگران تحمل مي‌كرد. همسر بزرگوار ايشان كه خودشان از بزرگان موسيقي ما هستند هميشه از استاد به عنوان شخصيتي كامل و بزرگوار نام برده‌اند كه گويي همه عمر هر آنچه كه آرزو داشته به دست آورده است. استاد ظريف به شدت در پي آن بود كه داشته‌هاي هنري و معنوي‌اش را كه يادگاري از اساتيدي چون «علينقي وزيري»، «روح‌الله خالقي» و «موسي معروفي» بود بدون كم و كاست به آيندگان منتقل كند. ظريف حاصل نسلي از موسيقي ماست كه بايد از آن به عنوان «لب‌لباب» دوران اين هنر ياد كرد. استاد شخصيت و هنري منحصر به فرد داشتند كه مشكل بتوان به اين راحتي‌ها جايگزيني برايش پيدا كرد. او عاشق فرهنگ و هنر اين سرزمين بود و گرچه آنگونه كه بايد و شايد قدر نديد اما هيچ‌گاه از حركت به سوي اصول باز نايستاد. يكي از افتخارات بزرگ من در زندگي اين است كه نخستين كتابم يعني «سبكبال» با تصيح استاد ظريف منتشر شده و من هميشه از اين بابت قدردان ايشان بوده و هستم. به هر شكل هنر موسيقي ما دردانه‌اي را از دست داد كه بي‌بديل است و اميدوارم خيل شاگردانش بتوانند با منش و هنر خود، ذره‌اي از وجود شريف او را به ديگران معرفي كنند.