«پلاستيك به خانه راه ندهيم»

با همسرم رفتيم سبزي بخريم. مغازه‌دار خواست پلاستيك بردارد. گفتم:«صبر كن. ما پلاستيك خانه نمي‌بريم.» رفتم و از صندوق عقب يك كيسه مخصوص خريد آوردم و پنج، شش كيلو سبزي را توي آن گذاشتيم. اگر فروشنده مي‌خواست پلاستيك بدهد بايد پنج، شش تا پلاستيك هدر مي‌داد ولي ما اين كيسه را خالي مي‌كنيم و مي‌گذاريم صندوق عقب براي استفاده دوباره. اين طوري پلاستيك كمتري استفاده مي‌شود و محيط‌زيست پاك مي‌ماند. ما خانوادگي به اين كار عادت كرده‌ايم و براي هر خريدي ظرف مخصوص مي‌بريم. دبه براي شير، سطل براي گوشت، كيسه برنجي براي ميوه، پارچه براي نان. خلاصه پلاستيك به خانه راه نمي‌دهيم. خيلي از مردم و فروشنده‌ها كه اين كار ما را مي‌بينند از دليل اين كار مي‌پرسند. دليل را كه مي‌شنوند به وجد مي‌آيند و تشويق مي‌كنند و برخي مصمم مي‌شوند كه آنها هم همين كار را بكنند ولي كار سختي است. بايد يكي، دو ماه دقت كرد ولي كم‌كم آدم ياد مي‌گيرد كه بي‌زنبيل توي فروشگاه نرود. زن و بچه هم ياد مي‌گيرند كه وقتي پدر ظرف مخصوص خريد همراه نبرده، تلفني چيزي سفارش ندهند. محيط‌زيست به دقت و همراهي ما نياز دارد. چند ميليارد نفريم.