اتاق آقاي نقاش
رامين جهان‌پور
ونسان‌ونگوگ نقاش هلندي وقتي در سال 1886 ميلادي براي ادامه فعاليت‌هاي هنري‌اش وارد شهر پاريس شد، به كمك يكي از دوستانش اتاقي در طبقه دوم يك آپارتمان قديمي اجاره كرد و مدتي را در آنجا گذراند. اين بهترين فرصت بود تا نقاش صاحب سبك به خلوت خود پناه ببرد و در آرامش خاطر به تابلوهاي نقاشي‌اش بپردازد.
يكي از همان روزها كه در آپارتمان زندگي مي‌كرد تصميم گرفت تصويري از اتاق كوچك و مرتب خودش را نقاشي كند.
توي آن اتاق يك تختخواب زيبا با ملحفه خوش‌رنگ با يك آباژور زردرنگ، يك صندلي لهستاني به همراه ميز كوچك چوبي وجود داشت كه از آن ميز هم به عنوان ميز غذاخوري و هم ميز كار
استفاده مي‌كرد. دور تا دور ديوار اتاقش هم چند تا از تابلوهاي معروف خود را نصب
كرده بود.
در آن زمان طبيعتا نه دوربين عكاسي بود كه ونگوگ شكل اتاقش را در شاتر آن ثبت كند و نه دوربين فيلمبرداري وجود داشت كه تصوير متحركي از اتاقش را براي آيندگان آرشيو نمايد و نه تلفن همراهي كه از نماي اتاقش يك عكس سلفي به يادگار بگذارد.
سال‌ها پس از مرگ ونگوگ يعني در سال 1965 ميلادي يك كارگردان امريكايي به نام «وين سنت مين لي» در فيلم به ياد ماندني «شور زندگي» كه براساس زندگي اين نقاش فقيد ساخته شده بود، وقتي خواست صحنه‌اي از آن اتاق را به تصوير بكشد دست به دامان همان تابلوي معروف اتاق شد.
و تصوير اتاق زندگي ونگوگ 33ساله را با الهام از همان نقاشي ساخت. اين فيلم توانست توجه بسيار زيادي از مخاطبان را به سمت خود جلب كند و موفق به دريافت چندين جايزه بزرگ جهاني از جمله اسكار شد.