«عبدالله اميدوار» درگذشت

گروه اجتماعي|عبدالله اميدوار، از اولين جهانگردان ايراني در ۸۹ سالگي در كشور شيلي درگذشت.
عبدالله اميدوار به همراه برادرش؛ عيسي اميدوار، از اولين جهانگردان ايراني به شمار مي‌روند كه سال‌هاي زيادي از عمر خود را به سياحت و جهانگردي گذراندند و علاوه بر گردآوري خاطرات و تصاوير سفرهاي خود به اقصي نقاط دنيا، يادگارهاي ارزشمندي هم به ايران آوردند كه امروز مجموع اين آثار در موزه «برادران اميدوار» در كاخ سعدآباد تهران قابل تماشاست و همچنين مجموع خاطرات اين دو برادر از سفرهاي دوردستي كه داشتند، در كتاب «سفرنامه برادران اميدوار» منتشر شده است. 
اين دو برادر، اغلب سفرهاي سياحتي خود را با يك موتوسيكلت انجام دادند و از اوايل دهه 1330 شمسي، براي ديدار از سرزمين‌هاي ناشناخته راهي سفرهاي دوردست به مقصد قاره امريكا، آفريقا، آسيا، اروپا و قطب جنوب و شمال شدند كه اين سفرها حدود 10 سال طول كشيد. عيسي اميدوار، در مصاحبه‌اي در توضيح انگيزه دو برادر براي اين سياحت مثال‌زدني در آن روزگار دهه 1330 و با آن اقل امكاناتي كه در اختيار داشتند، گفته بود: «اگر ريسك نكني، به عشق واقعي خودت دست پيدا نمي‌كني. گاهي در زندگي بايد ريسك كرد، ريسك كردن ريشه‌هاي حيات و پايداري انسان را تقويت مي‌كند. اگر آدم بخواهد هميشه بترسد به هيچ‌چيز دست پيدا نمي‌كند. هيچ‌كس براي اين سفر به ما پيشنهادي نكرد، هيچ‌كس هم به ما پول نداد كه اين كار را انجام دهيم، اصلا كسي خبر نداشت؛ اما بعد از آنكه كارمان را شروع كرديم با مسوولان كشوري آن زمان و حتي محمدرضاشاه پهلوي هم ملاقات كرديم. ما سفر خود را به ‌وسيله دو موتوسيكلت آغاز كرديم. موتوسيكلت را انتخاب كرديم تا بتوانيم به كوره‌راه‌ها دست پيدا كنيم، چون اگر اتومبيل داشتيم، امكان اين كار براي ما وجود نداشت و نمي‌توانستيم به خيلي از جاها، مثل شرق آسيا يا امريكاي جنوبي كه رودخانه‌هاي عظيمي در آن وجود دارد، برويم. خيلي از جزاير را هم ديديم كه اگر با اتومبيل رفته بوديم، امكان ديدن آنها كم مي‌شد، چون كشتي‌ها، اتومبيل‌ها را خيلي سخت قبول مي‌كردند؛ اما موتوسيكلت كوچك‌تر بود و ما آن را با كشتي حمل مي‌كرديم. هيچ‌وقت هم براي حمل آن پولي نمي‌داديم. كار ما طوري بود كه مردم جهان با ما بسيار خوب تا مي‌كردند. هدف ما از اين سفر، اين بود كه روي اقوام ابتدايي مطالعه كنيم، مثلا شش يا هفت ‌ماه به قطب شمال سفر و با اسكيموها زندگي ‌كرديم، نوع زندگي و منطقه زندگي آنها را هم بررسي ‌كرديم. ما به عقب‌افتاده‌ترين قبايل سفر و با آنها زندگي كرديم كه تا آن روز، هيچ انسان سفيدپوستي را نديده بودند، مثل جيواروها كه به شكارچيان كله انسان معروفند. چند ماه به امريكاي جنوبي كه وسعت آن چند برابر ايران است، سفر كرديم. در اين منطقه كه جنگل‌هاي درهم پيچيده‌اي دارد قبايل مختلفي زندگي مي‌كردند، صدها قبيله در شكل‌هاي مختلف در اين منطقه ساكن بودند. الان تقريبا همه‌ اين قبايل از بين رفته‌اند، تكنولوژي به همه‌جا نفوذ كرده است. الان شما نمي‌توانيد هيچ‌چيز از دنياي سابق و آثار قبايلي كه ما با آنها زندگي كرديم، ببينيد.» عبدالله اميدوار، پس از بازگشت از اين سياحت دور و دراز، از اواسط دهه 1340، در كشور شيلي مقيم شد و تا پايان عمر هم در اين كشور زندگي مي‌كرد و به فيلمسازي و تهيه‌كنندگي سينما در اين كشور مشغول بود. ديروز ايسنا گزارش داد كه به سبب ارزشمندي خدمات فرهنگي اين جهانگرد و فرهيخته ايراني، مركز فرهنگي «لاموندا» در شيلي كه عبدالله اميدوار يكي از پايه‌گذاران و همكاران آن بود، با تاييد خبر درگذشت او، با صدور بيانيه‌اي، در تقدير از خدمات ارزشمند اميدوار اعلام كرد: «عبدالله اميدوار (۲۰۲۲ - ۱۹۳۲) تهيه‌كننده و فيلمسازي بود كه به بيش از ۱۰۰ كشور جهان سفر كرد و بيش از ۱۲۰ فيلم مستند ساخت. او در ۸۹ سالگي درگذشت و ما امروز با نمادي از سينماي شيلي خداحافظي مي‌كنيم.»