تصاوير آخرالزماني بعد از باخت ايران
چه شد كه به اينجا رسيديم؟
اينها مشاهدات عيني خبرنگار روزنامه اعتماد بعد از باخت ايران به امريكاست: «تا بعد از ساعت يك بامداد در تحريريه مانديم تا خبر برد ايران و صعود تاريخي به دور بعدي جام جهاني را كار كنيم اما ايران باخت و تيتر ما از «بچه‌ها متشكريم» تبديل شد به «ميليون‌ها آه و افسوس». كار كه تمام شد با بي‌حوصلگي سمت خانه روانه شدم با اين تصور كه به دليل خلوتي خيابان در آن ساعت در عرض چند دقيقه مي‌رسم. وقتي سوار ماشين شدم تعدادي موتورسوار با بوق و شيپور از كنارم گذشتند. جلوتر كه رفتيم با تعجب‌آميزترين صحنه ممكن مواجه شدم. خيابان تقريبا قفل بود. خياباني كه در آن ساعت نبايد پرنده در آن پر مي‌زد مخصوصا بعد از باخت تيم ملي. خيابان شلوغ بود. واقعا شلوغ بود. صداي بوق مي‌آمد. ماموران نظامي و انتظامي در دو سمت و وسط خيابان به چشم مي‌خوردند. چند متر به چند متر كف زمين خرده‌شيشه ريخته بود. باوركردني نبود. اين حقيقتا يك تصوير آخرالزماني بود كه در لحظه‌اي ناممكن زير پوست شهر به تصوير كشيده مي‌شد. مسير ۱۵ دقيقه‌اي رسيدن تا خانه بيشتر از يك ساعت و نيم طول كشيد. تلاش براي خوابيدن با وجود خستگي امكان‌ناپذير بود چرا كه مدام اين سوال در ذهنم مي‌چرخيد كه چطور ممكن است؟»
رسانه‌هاي خارجي و مخصوصا امريكايي هم با تعجب اين اتفاق را به گزارش‌هاي خود كشاندند. نيويورك‌تايمز و واشنگتن‌پست و سايرين به شلوغي‌هاي خيابان‌هاي برخي شهرهاي ايران بعد از شكست تيم ملي اشاره كردند تا اين سوال بزرگ و بزرگ‌تر شود: «آخر چرا ما به اينجا رسيديم؟»
پاسخ ساده به اين سوال مي‌شود مزدور بودن، وطن‌فروش بودن و خائن بودن «معدود» نفراتي كه در خيابان حضور داشتند يا در شبكه‌هاي اجتماعي چنين واكنش‌هايي نشان دادند. پاسخي كه البته به جز كلاسه‌بندي پرونده و فرستادنش به بايگاني كار ديگري انجام نمي‌دهد.
پاسخ سخت اما از مسير ديگري مي‌گذرد. مسير نشستن عقلا و بزرگان و انديشمندان و جامعه‌شناسان براي بررسي كامل موضوع. براي بررسي موضوعي كه تاكنون نه در تاريخ ايران كه در هيچ كجاي جهان سابقه نداشته است.
براي يك طرفدار تيم ملي سخت است ديدن چنين روزهايي. سخت است پذيرفتن وضعيتي كه با آن روبرو شده. حتي براي آنهايي كه طرفدار تيم ملي هم نيستند يا مليت ديگري هم دارند وضعيت پيچيده است. فعلا تنها چيزي كه مي‌توان گفت اين است كه قرار نبود كار ما به اينجا بكشد. قرار نبود جام جهاني براي ما اين شكلي پيش برود. قرار نبود در آستانه صعود و در حالي كه فقط يك گل مي‌خواستيم چشم‌هامان به قاب تلويزيون خشك شود. قرار نبود چيزهايي را تجربه كنيم كه تا ديروز نه تنها در عالم واقعيت كه در خيال هم محال بود.