وزارت ورزش هم همچون ما به قول خود عمل كند

پيش از حضور در رقابت‌هاي جهاني كاراته در كشور اتريش به وزارت ورزش و جوانان قول داديم تا بهترين نتيجه را در تاريخ كاراته ايران كسب كنيم و به قول خود عمل كرديم. انشاءالله وزارت ورزش هم توجه خاصي به ورزش كاراته كند و به قولي كه براي احداث خانه كاراته داده است، عمل كند تا كاراته صاحب خانه شود و بتواند براي المپيك بدون دغدغه برنامه‌ريزي كند.
در رقابت‌هاي جهاني اتريش از شش فرصت موجود در كوميته مردان، ۳ طلا كسب كرديم و مقتدرانه قهرمان دنيا شديم و اقتدار كاراته ايران را به دنيا ثابت كرديم. مهدي‌زاده، مرد دو طلايي كاراته ايران شد. گنج‌زاده مدال نقره آلمان خود را طلايي كرد. كاپيتان پورشيب مدال برنز را كسب كرد و در كوميته تيمي نشان داد، عصاي دست تيم ملي است و باعث شد ايران مقتدرانه قهرمان شود. آسيابري در نخستين حضورش مدال برنز كسب كرد.
احمدي هر چند به مدال نرسيد اما خوب بود. بهمن عسگري در فينال قدرتش را به دنيا نشان داد. فداكار و سنچولي نيز فوق‌العاده بودند. در كنار تيم نيز عرب و حسن‌بيگي بسيار به تيم ملي كمك كردند.
مهم‌ترين عاملي كه خوشحالي ما را در جهاني اتريش دوچندان كرد، اعتماد به دو بازيكن جوان بود. آسيابري در كوميته انفرادي و مهدي خدابخشي در كوميته تيمي كه هر دو خوش درخشيدند.
قهرماني روزي تمام مي‌شود. اين اخلاق تيم ملي كاراته ايران بود كه تاريخ‌ساز شد و نام اين تيم به دليل منش اخلاقي و پهلواني تا هميشه خواهد ماند.
اين قهرماني متعلق به تمام جامعه كاراته است. مربيان، قهرمانان، كميته فني، حمايت‌هاي طباطبايي و مربيان مستقيم خود ملي‌پوشان كه جا دارد يادي كنم از دباغيان، كريمي‌راد، خوش‌سيما، سنچولي، حيدري، ساساني و آسيابري به دليل پرورش اين بازيكنان.
تشكر ويژه مي‌كنم از كادر فني خودم، سيدمحمد حسيني، مربي بدنساز كه علاوه بر بدنسازي ايده‌آل، حواسش به تيم بود. سلطاني كه عصاي دست تيم بود. روحاني كه نشان داد علاوه بر اينكه قهرمان توانمندي است مربي توانمندي نيز هست و از حجتي، لشگري، نام‌آور، شفيعي، اشراقي، ايزدي، سفير ايران در اتريش و دوستان عزيزم در خوابگاه المپيك نيز تشكر مي‌كنم.
از حسن طباطبايي، سرپرست فدراسيون كاراته به دليل قول‌هاي ويژه‌اي كه به بازيكنان داد ممنونم اما بازيكنان من براي سرزمين و پرچم سه رنگ جنگيدند. با يازده سرباز دلاور به جنگ لشكري در دنيا آمديم و خدا را شكر بدون كشته برگشتيم.
هر روز با نام يكي از پنج تن به روي تاتامي رفتيم و در روز پاياني با نام ابا عبدالله حسين بود و با نام حسين قهرمان شديم.