26 تير 1388
آخرين نماز جمعه تهران درباره وقايع 88
متن سخنراني
هيچكس از همه جريانات دلشان نمي‌خواست اينطوري شود و الان همه ضرر كرديم. ما امروز بيشتر از هميشه نياز به وحدت داريم. چند تا پيشنهاد به ذهن من مي‌رسد.
اول اينكه، همه ما، نظام، حكومت، دولت، مجلس، نيروهاي امنيتي، نظامي، انتظامي و مردم يعني معترضان، بايد در چارچوب قانون حركت كنيم. ما اگر از قانون تجاوز كنيم ديگر هيچ مرزي ندارد.
دوم اينكه به گونه‌اي عمل كنيم كه آن اعتماد را برگردانيم. فضايي به وجود بياوريم كه همه بتوانند منطقي، بدون دعوا و مشاجره حرفشان را بزنند. عمده اينكار براي صدا و سيماست. برادرانه و خواهرانه بنشينند با هم حرف بزنند و در اين بين، مردم
خودشان مي‌فهمند.
سوم اينكه، لازم نيست در اين شرايط، افرادي را كه به اين نامي كه الان هست در زندان داشته باشيم. اجازه بدهيم اينها به آغوش خانواده‌هايشان بازگردند. نگذاريم به خاطر زنداني بودن يك عده، دشمنان ما را سرزنش كنند. ما اينقدر بايد خودمان رشادت، حلم و صبر داشته باشيم كه همديگر را تحمل كنيم.
مساله بعدي ما هم اين است كه بايد از آسيب ديدگان حوادثي كه اتفاق افتاد، همدردي و دلجويي شود. آنهايي كه عزا دارند هم به آنها تسليت بگوييم و هم دل آنها را دوباره با نظام نزديك كنيم و اينكار شدني است.