با اين همه بلاي طبيعي اولويت ما كدام است؟
بيش از 10 سال است كه چندين استان كشور زير شلاق‌هاي ريزگردها گاهي از زندگي سير مي‌شوند ولي هنوز مي‌گوييم كه حل اين معضل زمان بر است و بخشي از آن ناشي از خارج مرز‌هاست! واقعيت اصلي و تاثيرگذار و تعيين‌كننده آن است كه جامعه و دولت در اولويت‌بندي مسائل گاهي از ضرورت‌ها غفلت مي‌كنند و در تخصيص بودجه‌ها قاطعانه و مدبرانه و مسوولانه عمل نمي‌كنند. اگر دولت بودجه و اعتبار لازم براي مقابله با ريزگردها و سيل‌ها و بهمن‌ها و تلفات جاده‌اي و مقاوم‌سازي ساختمان‌ها را دارد چرا ما هنوز در اين زمينه در ابتداي راه هستيم؟ اگر بودجه لازم در اين مسائل وجود ندارد پس به كدام دليل خرج‌ها و هزينه‌هاي فانتزي در لوايح بودجه جولان مي‌دهند و گويا در هيچ شرايط اضطراري هم امكان حذف آنها به نفع مسائل فوري و فوتي نيست؟ در كشوري كه با اين همه تهديد طبيعي روبه‌رو است نه‌تنها بايد حداكثر صرفه‌جويي خصوصا در بخش‌هاي دولتي صورت گيرد و براي هزينه كرد يك ريال وسواس شود بلكه حركت كلي كشور در سياست‌هاي اساسي روي محور رفع خطرها و پيشگيري از آنها و آمادگي در مقابل حوادث تنظيم شود. ما هنگامي به امنيت بالا ومستحكم دست پيدا مي‌كنيم كه در درون هم به رفع خطرها و آسيب‌ها اقدام كرده باشيم. تصور اينكه بخشي از استان نفت خيز كشور زير سيطره ريز گرد‌ها ساعت‌ها بلكه روزها فاقد برق و آب باشد تكان‌دهنده است. اگر اين بليه به هر دليل در تابستان پنجاه درجه‌اي هم اتفاق بيفتد و قطع برق خداي ناكرده طولاني شود واقعا نگران‌كننده و خطر ساز خواهد بود. ما هيچ راهي نداريم جز اينكه با واقعگرايي و تدبير و همت و تلاش و اولويت‌بندي مسائل كشور رفاه و آسايش و ايمني مردم خود را در صدر مسائل و در كانون توجه‌ها و تصميم‌ها قرار دهيم كه در اين صورت تهديد‌هاي خارجي هم به صورت اساسي و نه شعاري رنگ خواهند باخت.