شب بلند «مستقلين» براي ائتلاف به نفع لاريجاني
مهرداد لاهوتي بائوج، سخنگوي فراكسيون اميد است و ظهر ديروز با صدايي نه چندان مطمئن از اطمينان خود درمورد ابقاي علي لاريجاني در جايگاه رياست مجلس سخن گفت. اما آيا واقعا علي لاريجاني هيچ شانسي براي رياست مجلس ندارد؟ به نظر مي‌رسد نه‌تنها اين‌طور نيست بلكه هنوز هم رييس 10 سال گذشته مجلس، شانس اول رياست است. مستقلين را شايد بتوان همزمان بزرگ‌ترين و كوچك‌ترين فراكسيون مجلس دانست. فراكسيوني كه به‌دليل ماهيت گفتماني و نحوه شكل‌گيري‌اش بنابه موضوع محل بحث منبسط و منقبض مي‌شود. البته اين كشساني و الاستيسيته تاحدودي در عالم سياست طبيعي است و هر سياستمداري بنابه موضوع بحث، موضع‌گيري مي‌كند. شايد اگر چنين نباشد، جايي از كار بلنگد؛ چه سياست را علم و روشِ كنش‌ها و واكنش‌هاي بجا مي‌دانند. مستقلين اما به نظر مي‌رسد كمي در توجه به مهم كه سياستمدار خوب، سياستمداري است كه واكنشي بجا به كنش‌هاي عالم سياست داشته باشد، افراط مي‌كند. شايد همين افراط باشد كه باعث شد، ديروز ديرتر از دو فراكسيون ديگر فهرست‌‌شان را براي رسانه‌ها فاش كنند و جالب آنكه درنهايت هم باز 2 كرسي از 12 كرسي هيات رييسه را خالي گذاشتند. اين افراط در اعتدال (بهتر است بخوانيد ميان‌داري) حتي به اين منجر شد كه لاهوتي ظهر ديروز به «اعتماد» بگويد ما تا آخرين لحظه صبر مي‌كنيم تا درصورت امكان ائتلاف با ديگر فراكسيون‌ها، فهرست مستقل ندهيم. غلامعلي جعفرزاده‌ايمن‌آبادي، نايب‌رييس اين فراكسيون حتي از اين نيز پا فراتر گذاشت و گفت: «اميد اشتباه مي‌كند. آنها از همان ابتدا هم اشتباه كردند كه وارد رقابت با لاريجاني شدند.» نماينده رشت كه در همين انتخابات اخير رياست‌جمهوري رييس ستاد روحاني در حوزه انتخابيه‌اش بوده، گفته است: «برخي براي ما چاره‌اي نگذاشته كه براي نواب رييس و ديگر اركان هيات رييسه كانديدا معرفي كنيم؛ درحالي كه ما علاقه‌مند به حفظ پزشكيان و به‌خصوص مطهري در جايگاه نواب رييس هستيم.» اما بازي براي مستقلين حتي با غروب خورشيد ديروز هم تمام نشد و احتمالا آنها ديشب را هم خوب كار كرده‌اند. آنها به هيات رييسه خود وكالت دادند كه با تشخيص خود هر كسي را كه از فهرست خواست خط بزند و گزينه ديگر فراكسيون‌ها را جايگزين كند، مگر ائتلافي ممكن شود و لاريجاني باز هم رييس. آنها حتي به فكر نامه‌نگاري با اميدي‌ها و بالاخص شخص رييس اين فراكسيون، محمدرضا عارف افتادند. آنها به اين فكر كردند كه در نامه‌اي به اميد، بخواهند عارف عاقلانه كنار برود و پزشكيان و مطهري را در نواب رييس حفظ كند. نامه‌اي كه چه به مقصد «اميد» پست شود و چه در كازيوي «مستقلين» بماند، احتمالا با پاسخ مثبت روبرو نخواهد شد. اما آيا اصولگرايان «ولايي» هم با «مستقلين» دست ائتلاف نمي‌دهند. ديروز علي لاريجاني براي آخرين بار شانس خود را در فراكسيون نمايندگان ولايي آزمود و اگرچه از حاجي‌بابايي رييس اين فراكسيون شكست خورد اما راي بدي هم به دست نياورد. ازطرفي هرچه نباشد، بخشي از اعضاي اين فراكسيون را اصولگرايان سنتي‌تري تشكيل مي‌دهند كه نه‌تنها دشمن لاريجاني نيستند، بلكه اگر از اصولگرايان معتدل‌تر در فراكسيون «مستقلين» فاصله گرفته‌اند، به‌خاطر حضور امثال جعفرزاده و نمايندگاني با روحيات اصلاح‌طلبانه در اين فراكسيون است، نه حمايت از لاريجاني. البته اين همه واقعيت «ولايي» نيست. واقعيتي ديگر نيز در اين فراكسيون نفس مي‌كشد و آن، اينكه اصولگراياني تندرو به دلايلي كه گفتيم، راي‌شان را روي موجي تنظيم كرده‌اند كه لاريجاني را پايين مي‌كشد و آزمون سخت مستقلين نديدن اين واقعيت «ولايي» است، در صبح روز انتخابات اجلاسيه سوم هيات رييسه مجلس دهم!