داستان هندوستان در جام جهاني
ورود پابرهنه‌ها ممنوع
هند و فرهنگ منحصربه‌فردش همواره مورد توجه بوده و اين كشور به عنوان يك محل خاص نگاه مي‌شود. موقعيت جغرافيايي بي‌نظير هند و چندپاره بودن اين سرزمين در طول تاريخ، به دليل پراكندگي فرهنگي شديد از ويژگي‌هاي جالب توجه اين سرزمين است. سرزمين هفتاد و دو ملت كه البته آن شخصي كه اين اسم را روي اين سرزمين گذاشته احتمالا فقط بلد بوده تا هفتاد و دو بشمارد! چون پراكندگي قومي و فرهنگي آنها بسيار بيشتر از اين حرف‌هاست. اما مسائل فرهنگي ثابتي هم در اين كشور وجود دارد. تعداد زياد فرزند، يكي از بايدهاي زندگي هندوهاست. محترم شمردن گاو و با دست غذا خوردن. استفاده از ادويه و امثالهم هم بخشي ديگر از اشتراكات فرهنگي آنهاست. و البته پابرهنه بودن. فرهنگي كه اخيرا كمي تعديل شده، اما واقعيت اينجاست تا چند دهه پيش تمام مردم هند، چه فقير و چه غني با پاي برهنه در اين كشور تردد مي‌كردند. يا نهايتا با كفش‌هاي ساده‌اي مثل آنچه گاندي به پا مي‌كرد.
اين فرهنگ، باعث شد هندي‌ها حضور در جام جهاني 1950 را از دست بدهند. يكي از تيم‌هايي كه موفق به حضور در اين تورنمنت مهم شده بود، كشور هند به عنوان نماينده قاره آسيا بود. مردم هند كه تنها چند سال بود طعم آزادي و استقلال كشورشان را از بريتانيا چشيده بودند، با اين صعود به جام جهاني غرق در شادي بودند. قرار بر اين بود تا هندوها به برزيل سفر كنند ولي مسوولان ورزش اين كشور از پرداخت هزينه‌هاي سفر ملي پوشان كشورشان به برزيل امتناع كردند چون عملا پولي در حساب نداشتند. بازيكنان هند پولي براي بليت سفر به برزيل و حتي براي خريد كفش و البسه ورزشي نيز نداشتند. فدراسيون فوتبال هند درخواستي به فيفا ارايه داد تا به موجب آن بازيكنان فوتبال هند، بدون كفش و پابرهنه فوتبال بازي كنند. اين درخواست با مخالفت فيفا روبه‌رو شد و تيم فوتبال هند از رقابت‌هاي جام جهاني كناره‌گيري كرد. البته اين داستان چيزي است كه در رسانه‌ها ثبت شده و در چند رسانه فارسي‌زبان هم مي‌توانيد آن را بخوانيد. اما واقعيت اينجاست كه مشكل نداشتن كفش نبود. در حقيقت هزينه كفش ورزشي، در مقابل سفر به برزيل و اقامت در اين كشور و چيزهايي مثل اين هيچ بود. آنها احتمالا شرم مي‌كردند كه بگويند ما بايد پابرهنه باشيم و براي همين مساله مالي را واسطه قرار دادند. تيم فوتبال هند كه در آن سال‌ها تيم به نسبت قدرتمندي در سطح آسيا به شمار مي‌رفت، توانست دو سال بعد در المپيك 1952 هلسينكي نيز حاضر شود و فوتباليست‌هاي پابرهنه هندي، در آن بازي‌ها بدون مشكل فوتبال بازي كردند؛ هر چند كه در ديدار اول 1-10 مقابل تيم يوگسلاوي شكست سنگيني را متحمل شدند.