دار و ندار مدينه

حسرت گرفته باز حصار مدينه را

غم تيره كرده است ديار مدينه را

آثار حزن فاطمه و غربت علي

پُر كرده است گوشه كنار مدينه را

در كوچه‌هاي شهر چو ماه علي گرفت

رنگي دگر نماند عذار مدينه را

داغ عزاي حضرت صادق فكنده باز

با اشك و آه ما سر و كار مدينه را

تا خاك ريختند بر اندام آن امام

كردند دفن ‌دار و ندار مدينه را

گويا فشانده‌اند بر آن قبر بي‌چراغ

غم‌هاي بي‌نشانه مزار مدينه را

مي گريم از مصيبت جانسوز او مگر

بر ديده‌ام زنند غبار مدينه را

در خلوت بقيع به جز اشك مهدي‌اش

شمعي كجا بود شب تار مدينه را

من جان نثار مكتب اويم مويدم

دارم از او اميد جواز مدينه را