براي سربلندي ايران، بايد خودمان باشيم
حميدرضا ميرزاده
اگر قرار بود براي زندگي و فعاليت‌هاي «تقي فرور» تيتر بزنم، شايد تيتر همين مطلب مناسب‌ترين باشد.
نام فرور براي بسياري از ما با واژه‌ها و مفاهيمي همچون «جامعه بومي»، «دانش بومي»، «اقوام ايراني» و «تعامل مستقيم با طبيعت» پيوند خورده است. او و همسرش «كاترين رضوي» بودند كه به همه‌مان آموختند نسخه مناسب توسعه پايدار و سربلندي كشور، نه خارج از مرزها كه اتفاقا درون همين جغرافياست. آنها يادمان انداختند كه دانش انباشته بومي كه حاصل تعامل جوامع بومي با طبيعت در طول قرن‌هاست، غني‌ترين منبع ما براي تصميم‌هاي بزرگ براي سرزمين است. آنها يادمان دادند كه اگر خودمان باشيم و به آنچه خودمان مي‌دانيم و داريم توجه كنيم، سربلند خواهيم بود.
چه با او موافق باشيم و چه نه؛ چه علاقه‌مند به سبك زندگي ساده و بي‌آلايش و زبان بي‌پروايش باشيم يا نه، يك نكته را درباره فرور و موسسه توسعه پايدار (سنستا) نمي‌توان كتمان كرد و آن، تاثير عميق بر مباحث مربوط به توسعه پايدار و بومي‌سازي بسياري از مفاهيم مربوط به آن است. امروز اگرچه ديگر «فرور» در ميان ما نيست، اما تفكرش در ميان دل‌مشغولان محيط زيست اين جغرافيا زنده و پوياست. يادش گرامي.