درباره نمايشگاه «اين خود تويي»
جلوه‌اي از خلقت
گندم فرد
از گذشته‌هاي دور تاكنون نمادها و اسطوره‌هاي بسياري مورد نظر هنرمندان بوده و خواهد بود. از همان زمان كه روي ديوار غارها تصاويري ازحيوانات و اشيا حك مي‌كردند يعني راه ارتباطي خود را با جهان گسترده‌تري مي‌گشودند. شيوه‌اي براي ماندگاري در دوره‌هاي بعدي و راهي رو به جلو براي تحليلگران و مفسران.
شيوه اجراي اين قبيل نمادها در امروز نه تنها به افزايش آگاهي و تفكر آدمي كمك بسزايي مي‌كند، بلكه ما را با جهان ويژه هنرمند نيز آشنا مي‌سازد. نقاشي‌هاي «بهارك فتحي‌آذر» در واقع جلوه و نمايشي از خلقت زن را به تصوير كشيده و زنان را بيشتر متوجه آفرينش خودشان مي‌كند؛ نگاه ارزشمندي كه منجر به شناخت دروني زنان از خود مي‌شود. تابلوهاي «فتحي‌آذر» با نمادهايي از ماهي‌هاي در حال گردش و زندگي زيرآب زنان را متوجه باروري و قدرت زايش مي‌كند. قدرتي كه در نوع خود بي‌همتاست. ماهي‌ها آبزياني هستند كه باروري و زايش گسترده‌اي را شامل مي‌شوند. حالا اين ماهي‌ها در كنار زناني در حركتند كه علاوه بر زايش به بيننده و مخاطبانش احساس قدرتي نيز عطا مي‌كنند. زناني كه نشسته و ايستاده‌اند اما محكم و متكي به اراده‌اي قوي هستند. اساسا زايش احساس قدرتي به زنان مي‌دهد كه با هيچ نيروي ديگري قابل قياس نيست.
پرورش يك انسان در وجود آدمي حسي از زيبايي و آفرينش را القا مي‌كند. درست مانند برخي از آثار نقاش كه در زير آب وجود دارند، پرورش جنين هم در زهدان مادر با آب همراه است. آب، اين نماد حيات‌بخش بشر براي زنده بودن، زنده ماندن و به وجودآمدن لازم و ضروري است. كاش بيشتر به جهان درون خود بينديشيم. جهاني كه مي‌توانيم انساني را پرورش و رشد دهيم. استفاده هنرمند نقاش از اين نمادهاي رنگين باعث مي‌شود زنان با اتكا به قدرت دروني خود، نگرشي ژرف داشته باشند و راحت و آسوده از كنار اين قدرت شگفت‌انگيز گذر نكنند.