سال ۲۰۱۸ رو به اتمام است و هنوز بحران‌هاي حل نشده بسيار جدي از سال قبل در سراسر جهان باقي مانده كه نبايد به دست فراموشي سپرده شوند. سوري‌ها همچنان خودشان را به آب و آتش مي‌زنند كه از كشورشان فرار كنند چرا كه زندگي در آنجا زير بار موشك مي‌گذرد و بمباران. حالا چند سالي مي‌شود كه مفهوم وطن براي سوري‌ها با بوي باروت هجي مي‌شود و خون. در طول تابستاني كه گذشت، ميليون‌ها نفر در معرض حمله احتمالي در استان ادلب بودند كه مي‌توانست منجر به يك فاجعه بزرگ بشري شود.
در آفريقا، با اينكه معاهده صلح سودان جنوبي شادي كوچكي در دل شهروندان ايجاد كرد اما مقررات آن هنوز اجرا نشده است. در بنگلادش نزديك به يك ميليون پناهنده روهينگيايي در برزخ به دام افتاده‌اند. ترس بازگشت به ميانمار دست از سرشان برنمي‌دارد و مثل خوره جان‌شان را مي‌خورد. در سالي كه گذشت موج زيادي از مردم ناچار به فرار از خانه‌هاي خود در اتيوپي، ونزوئلا، سوريه و جمهوري دموكراتيك كنگو شدند. حالا سال ۲۰۱۸ به خط پايان رسيده و جهان در حالي به پيشواز سال ۲۰۱۹ مي‌رود كه دست‌كم سه بحران بسيار حاد وجود دارد كه ممكن است در سال جاري بدتر از قبل هم شوند؛ بحران‌هايي كه انسانيت را نشانه گرفته‌اند و با جان بشر بازي مي‌كنند. تعريف‌شان در يك خط ترس دارد و پريشاني؛ اين‌جا هر روز عده‌اي مي‌ميرند.
آوارگي در كامرون ادامه دارد
مدت‌هاي زيادي كامرون پناهگاه امني براي تمامي افرادي بود كه از درگيري در همسايگي جمهوري آفريقاي مركزي و نيجريه فرار كرده بودند. حالا اما كامرون هم بحران‌هاي لاينحل خود را دارد و اردوگاه‌هاي كامرون ديگر امن نيست. از اكتبر سال ۲۰۱۷ چندين گروه مسلح براي مبارزه با استقلال در مناطق انگليسي زبان كامرون وارد شده‌اند كه منجر به حكومت شديد امنيتي در اين مناطق شده است. اين وضعيت در شش ماه گذشته به سرعت در حال افزايش بود كه بخش زيادي از آن در نتيجه انتخابات رياست‌جمهوري ۲۰۱۸ و محدوديت جنبش عليه غيرنظاميان اتفاق افتاد. جابه‌جايي بيش از ۴۰۰هزار نفر توجه رسانه‌هاي بين‌المللي را جلب كرد و تلاش‌هاي ديپلماتيك اندكي به منظور تضيف تنش‌ها انجام شد.
آخرين خبرها حاكي از آن است كه يك كمپين خلع سلاح، تخريب و ادغام مجدد از سوي دولت كامرون ايجاد شده و رياست‌جمهوري حكم آزادي برخي از افرادي كه در درگيري‌هاي اخير بازداشت شده بودند را صادر كرده است. اما انتخابات محلي در سال ۲۰۱۹ دوباره مي‌تواند به بحران‌ها دامن بزند و آتش زير خاكستر را شعله‌ور كند و درگيري‌ها را به كشور همسايه، نيجريه هم بكشاند؛ سناريويي كه بسيار وحشتناك است.
در حالي‌كه چالش كامرون به عنوان نقطه‌اي بحراني در جامعه جهاني شناخته نشده، بودجه كمي كه براي حل بحران اين منطقه در نظر گرفته شده، نه تنها كامرون، بلكه مردم آواره جمهوري مركزي آفريقا و نيجريه را هم تحت تاثير قرار خواهد داد.
سايه قحطي در يمن
جنگ يمن در سالي كه گذشت غيرنظاميان را بيشتر از هر زمان ديگري مورد هدف قرار داد. پس از سه سال درگيري مسلحانه، زيرساخت‌ها، مكان‌هاي عمومي، خانه‌ها، مدرسه‌ها و در واقع زندگي بسياري از مردم با خاك يكسان شد. در خبرها آمد، حدود دوميليون نفر از غيرنظاميان يمن ناچار به ترك خانه‌هاي خود شدند. آژانس‌هاي محلي در يمن يك صدا درباره قحطي قريب‌الوقوع هشدار مي‌دهند. اين گرسنگي جسمي ناشي از برداشت ناپايدار يا بلاياي طبيعي نيست. در يمن، شهروندان به آساني در اثر گرسنگي جان مي‌بازند و اين چيزي جز يك فاجعه انساني نيست كه باعث و باني‌اش انسان‌ها هستند. جنگ، محدوديت دسترسي و تحريم‌هاي اعمال شده عليه غيرنظاميان از سوي احزاب دشمن تنها مورد سرزنش قرار مي‌گيرد و هيچ اقدام كارسازي در دستور كار نيست.
مذاكرات صلح در استكهلم در اوايل ماه جاري منجر به توافقنامه آتش‌بس طولاني‌مدت براي شهر بندري حديده شد. با اين حال، ميليون‌ها نفر از زنان، مردان و كودكان نيازمند ديدن تاثيرات توافق‌نامه‌ها در خاك يمن هستند، جايي‌كه درگيري‌ها هنوز هم ادامه دارد.
انگليس، ايالات متحده، فرانسه و ساير قدرت‌هايي كه از يمن حمايت مي‌كنند و مخالف ادامه خشونت‌ها در اين منطقه هستند، بايد از قدرت و نفوذ خود براي پايان دايمي اين درگيري‌ها استفاده كنند. خون مردم و به خصوص كودكان بي‌گناه يمن در دست احزاب و حاميان اين سرزمين است. اگر موافقتنامه ساخته شده در استكهلم سال آينده اجرايي شود، ريسك قحطي پيش‌رو مي‌تواند جان ميليون‌ها نفر را نشانه بگيرد.
بحران فراموش‌شده كنگو
جمهوري دموكراتيك كنگو در سال ۲۰۱۸ ناامني‌هاي بسيار زيادي را ديده كه مثل آتش به يك‌باره تمام منطقه را در برگرفته است. خشونت‌هاي دروني در استان امن ايتوري در كنگو بالا گرفت. گروه‌هاي مسلح بيشماري به مبارزه با يكديگر و حمله به غيرنظاميان در شرق و بخش‌هاي مركزي اين كشور وسيع پرداختند. در مورادي كه خانواده‌ها قادر به بازگشت به خانه‌هاي خود بودند، با ساختمان‌هاي ويراني مواجه مي‌شدند كه با خاك يكسان شده و ديگر قابل زندگي كردن نبودند.
علاوه بر تمامي خشونت‌هاي بي‌رويه، نرخ گرسنگي بين مردم افزايش يافت. بر اساس گزارش‌هاي منتشر شده، نرخ گرسنگي در سال ۲۰۱۸ نسبت به سال ۲۰۱۷ افزايش صد درصدي داشت و ميزان ناامني غذايي به‌شدت بالا رفت.
با شروع انتخابات رياست‌جمهوري كنگو در ۳۰ دسامبر كه مردم براي دادن راي خود پاي صندوق حاضر مي‌شوند، دوربين دنيا بطور موقتي روي آن سرزمين و مردمش زوم خواهد شد. اين اما پايان داستان است؛ انتخابات تمام مي‌شود و باز رسانه‌ها سراغ سوژه‌هاي ديگر مي‌روند. اين وسط كنگو مي‌ماند و مردمي كه با بحران ادامه‌دارشان دست و پنجه نرم مي‌كنند.
در خبرها نوشته شده اما نگاهي كوتاه به وضعيت كنگو به خوبي نشان مي‌دهد كه بحران اين سرزمين در سال ۲۰۱۹ بيشتر از قبل خواهد شد. مردم بيشماري به سوي جنگ با گرسنگي مي‌روند و بحران تغذيه شدت مي‌گيرد. اگر خشونت كاهش پيدا نكند و واكنش‌هاي بشردوستانه تقويت نشود، خانواده‌هاي بسيار زيادي شاهد ابتلاي فرزندان خود به سوءتغذيه و انواع بيماري‌هاي واگيردار خواهند بود.
آن‌طور كه الجزيره مي‌نويسد، كمك‌هاي انسان‌دوستانه مي‌تواند تا حد زيادي رنج مردم كنگو، يمن و كامرون را كاهش دهد. اما اين اتفاق تنها در صورتي عملي مي‌شود كه كشورهاي حامي، كمك‌هاي مالي خود را افزايش دهند و به داد جوامعي برسند كه درگير جنگ هستند؛ حالا نوبت مردان سياست است كه پا به ميدان بگذارند چرا كه تنها راه‌حل‌هاي سياسي در مواجهه با اين درگيري‌ها به طور قطع مي‌تواند از وقوع فاجعه‌هاي بلاعوض بشري جلوگيري كند. تصورش سخت است كه در دنياي تكنولوژي‌ها و در حالي‌كه بسياري از مردم جهان هر روز با اختراعي تازه روبه‌رو مي‌شوند، عده ديگري با گرسنگي بجنگند و درگير تامين نيازهاي ابتدايي‌شان باشند. امروز مرگ‌هاي قابل پيش‌بيني بسيار زيادي مقابل چشمان جهان است و اگر از آنها جلوگيري نشود، وجدان دنيا حتما درد مي‌گيرد.
منبع: الجزيره