رمضان، ماه دستگيري و احسان
محسن غرويان
درباره ماه مبارك رمضان، چهار نكته كوتاه و موجز كافي است تا اعجاز و بزرگي آن يادآوري شود:
نكته اول اينكه ماه رمضان ماه رياضت است، رياضت در لغت عرب به معناي ورزش است . در حقيقت در ماه رمضان ما نوعي ورزش روحي انجام مي‌دهيم كه ثمره آن، سلامت روح است. بنابراين بايد به روزه‌داري به عنوان يك تمرين و ورزش روحي نگاه كنيم.
نكته دوم اين است كه ماه رمضان، ماهي است كه انسان معده خود را از خوردن و آشاميدن در طول روز باز مي‌دارد و توجه خود را از ماديات كم مي‌كند تا توجه معنوي او به خداوند بيشتر شود. البته اين توجه معنوي بايد ثمره و اثر عيني در رفتار و كردار انسان داشته باشد كه اثر عيني او عبوديت و بندگي خداوند است.
نكته سوم اين است كه بايد آثار روزه‌داري در رفتار اجتماعي انسان ظهور و بروز داشته باشد. ماه رمضان ماهي است كه مي‌بينيم بزهكاري‌هاي اجتماعي درصدي كمتر مي‌شود و اين خود نشان‌دهنده اين است كه آثار روزه‌داري مي‌تواند در حل مسائل اجتماعي بسيار كمك‌كننده باشد. الان جامعه ما، جامعه‌اي است كه نياز به همدلي، ايمان، اعتماد، مهرباني و عاطفه دارد. ماه مبارك مي‌تواند اين اوصاف را تقويت كند و از اين جهت بايد اين فرصت را مغتنم بشماريم.
نكته چهارم، يكي از فلسفه روزه‌داري اين است كه انسان مقداري گرسنگي را بچشد تا به ياد فقراي جامعه و تهيدستان بيفتد؛ كساني كه در طول سال هميشه گرفتار فقر و تنگدستي هستند. اين ماه مبارك زمان دستگيري و احسان نسبت به فقرا است. ان‌شاءالله كساني كه ثروتمندند و توانايي مالي خوبي دارند، بتوانند در اين ماه فاصله فقر و غنا را كمتر كنند، آنها مي‌توانند سفره پهن كرده و افطاري بدهند. بالاترين عبادت اين است كه انسان در ماه مبارك رمضان شكم گرسنه‌اي را سير كند، غذا به درب منزل كساني ببرد كه آبرومندند، گدايي نمي‌كنند اما محتاجند. اين كارها مي‌تواند در ايجاد فضاي اخلاق اسلامي در جامعه موثر باشد.