براي خداحافظي دنيله ده‌روسي
خداحافظ كاپيتان آينده
پريسا ناظريان
بازيكنان سوئد در اتوبوس خود، به جشن و پايكوبي مي‌پردازند و كاملا از ياد برده‌اند كه دقايقي پيش از جانب هواداران ايتاليايي، مورد اهانت قرار گرفته‌اند، مردي از آتزوري به سمت اتوبوس مي‌آيد و بعد از عذرخواهي به خاطر رفتار نادرست هواداران‌شان، به سوئدي‌ها بابت صعود به جام جهاني تبريك مي‌گويد. دقيقه ۳۵ بازي رم برابر مسيناست، توپ در زمين مسينا قرار دارد و رم براي زدن اولين گل بازي، تلاش مي‌كند. محوطه جريمه مسينا شلوغ است و داور جاي‌گيري مناسبي براي رصد كردن بازيكنان ندارد، مردي توپ را در يك موقعيت هوايي متزلزل و به دور از چشم داور با دست وارد دروازه مي‌كند. گل پذيرفته است، بازيكنان رم به شادي مي‌پردازند و مسينايي‌ها براي ادامه بازي توپ را به سمت مركز زمين مي‌برند؛ اما ناگهان، زننده گل به سمت داور مي‌دود و مي‌گويد: «توپ را با دست زدم» و گل مردود مي‌شود.
ايتاليا براي رسيدن به جام جهاني روسيه مي‌جنگد و براي صعود احتياج به گل دارد. مربي ايتاليا به سمت مردي كه روي نيمكت نشسته است، مي‌رود و از او مي‌خواهد براي رفتن به داخل زمين، خود را آماده كند؛ چهره بازيكن نيمكت‌نشين برافروخته مي‌شود و رو به مربي فرياد مي‌زند: «ما نياز به تعويض دفاعي نداريم، ما برد مي‌خواهيم و «اينسينيه» روي نيمكت است.»
«لمباردي» مسوول رختكن تيم ملي ايتاليا در جام جهاني ۲۰۰۶ بود و رابطه خوب و صميمانه‌اي با بازيكنان اين تيم داشت. پس از سال‌ها، حالا او در ۹۲ سالگي دارفاني را وداع گفته است و تعداد زيادي از فوتباليست‌هاي بزرگ و مطرح دنيا در مراسم خاكسپاري او حضور دارند. يكي از مردان حاضر در جشن قهرماني ۲۰۰۶ در آلمان، حالا مقابل تابوتي كه روي زمين قرار دارد، ايستاده و مدال طلاي خود را در دست گرفته است. لمباردي به خاك سپرده مي‌شود و سوال‌هايي كه در ذهن حاضران در آن مراسم شكل گرفته بود هم پاسخ خود را مي‌يابند، پيرمرد به خاك سپرده مي‌شود و مدال آن مرد هم در كنارش آرام مي‌گيرد. حالا سال ۲۰۱۹ ميلادي است و مسبب ماندگار شدن همه اين روز‌ها و خاطرات، آرام آرام به سمت خداحافظي از فوتبال قدم برمي‌دارد.
شايد وقتي «آلبرتو ده‌روسي»، بازيكن سابق رم، براي فرزند تازه متولد شده‌اش روياپردازي مي‌كرد و در سرش، به آرزو‌هاي پدرانه خود بال و پر مي‌داد، هرگز فكرش را هم نمي‌كرد كه ممكن است نوزادي را كه امروز، سخت در آغوش گرفته، فردا روياي جواني خودش كه جاودانگي در تاريخ رم بود را به واقعيت تبديل كند.
«دنيله ده‌روسي» ۱۹ سال براي رم بازي كرده و حالا بعد از ۳۶ سال، اين اولين‌باري است كه هواداران اين تيم، دست و دل‌شان از رفتن ستاره متعصب و جنگنده خود مي‌لرزد، حتي آن روز كه منچسترسيتي متمول با پيشنهاد ۳۱ ميليون دلاري خود براي خريد «ده‌روسي» اقدام كرد يا حتي وقتي رم با درخواست يوونتوس براي انتقال ده‌روسي به اين تيم، مواجه شد، هيچ يك از طرفداران رم، احساس واهمه و نگراني نداشتند چون مطمئن بودند «كاپيتان آينده» آنها را ترك نخواهد كرد مگر وقتي كه زمان آويختن كفش‌هايش فرا برسد. آنها از رسم ايتاليايي‌هاي متعصب آگاه بودند. آنها مي‌دانستند تمام تيم‌هاي سرزمين چكمه هميشه ستاره‌هايي وفادار داشته‌اند كه موجبات غرور هواداران را فراهم كرده‌اند. فرانكو بارزي و پائولو مالديني در ميلان، خاوير زانتي در اينتر، دل‌پيه‌رو و بوفون در يوونتوس كه حتي با وجود سقوط تيم‌شان به سري B تورين را ترك نكردند.
«دنيله» هميشه زير سايه «فرانچسكو» قرارداشت، اما در رم اگر شما نتوانيد «ده‌روسي» و «توتي» را با يكديگر جمع ببنديد، هرگز به تعريف درستي از تعصب، غيرت و وفاداري نخواهيد رسيد. گل‌زن‌ترين هافبك تاريخ تيم ملي ايتاليا در حالي در شرف خداحافظي از فوتبال قرار دارد كه هر زمان كه به گذشته نگاه كند، لبخند خواهد زد و اگر از او درباره علت لبخندش بپرسيد، توجه شما را به آن سطر از تاريخ جلب خواهد كرد كه گفته بود: «پيراهن رم، تنها خواسته من از فوتبال بود.»