بهترين فرصت براي تغيير
ميترا شعبانيان
پيشرفت واليبال زنان ايران در سال‌هاي گذشته حركتي نسبتا كند ولي پيوسته داشته است. اگر از لحاظ تاريخي نگاه كنيم، از زماني كه استارت واليبال زنان در سال 1386 در رده نوجوانان زده شد، ما تا امروز روند رو به رشدي را طي كرده‌ايم.
با اين حال ما هنوز تا رسيدن به سطح تيم‌هاي برتر آسيا فاصله داريم، اگرچه در تلاشيم كه اين فاصله را كاهش دهيم. مي‌توان دلايل زيادي را براي عدم پيشرفت چشمگير واليبال زنان، در قياس با واليبال مردان ايران، رديف كرد. اول از همه مي‌توان به عدم ثبات مديريتي در بخش بانوان اشاره كرد. متاسفانه در چند سال اخير تعداد كساني كه تصدي واليبال بانوان را در دست داشتند، بسيار زياد بوده است. هر شخصي هم كه آمده مدتي تغييراتي را اعمال كرده و در حالي كه آن را به سرانجام نرسانده جاي خودش را به نفر بعدي داده است. مساله بعدي اين است كه ما اگر مي‌خواهيم مثل واليبال مردان در بخش زنان پيشرفت كنيم، بايد همه ابزار را فراهم كنيم. تلاش‌هايي در اين زمينه صورت گرفته اما كافي نبوده است. در كشورهاي صاحب واليبال، مردان و زنان در يك سطح هستند اما در ايران تفاوت زيادي بين واليبال مردان و زنان وجود دارد. مشكل بعدي ليگ برتر ضعيف بانوان است. معمولا تيم‌ها تا دقيقه نود نمي‌دانند در مسابقات شركت مي‌كنند يا نه! دستمزدهاي زنان نيز نسبت به مردان بسيار پايين است. البته نبود پخش مستقيم و عدم اجازه حضور خانواده‌هاي بازيكنان مثل پدر، برادر يا ساير اقوام در استاديوم نيز در اين تفاوت دستمزد موثر است. مشكل ديگر واليبال زنان اين است كه معمولا چارچوب و برنامه مشخصي براي اردوهاي تيم‌هاي ملي واليبال زنان وجود ندارد. در اين زمينه كميته مشخصي كه وضعيت تيم‌هاي ملي را رصد و برنامه‌هايش را تدوين كند، تشكيل نمي‌شود؛ گروهي كه بتواند مشكلات و ضعف‌هاي تيم‌ها را آسيب‌شناسي كند تا در مقاطع بعدي آن ضعف‌ها جبران شود. البته با وجود تمام اين مشكلات نبايد از پتانسيل بسيار خوب دختران ايراني چشم‌پوشي كرد. در كشورمان استعدادهاي زيادي وجود دارند كه مي‌توانند در بالاترين سطح بدرخشند، مثل همين ورزشكاراني كه در مسابقات قهرماني آسيا حضور دارند.
تيم ملي واليبال زنان ايران امسال شرايط خوبي را قبل از مسابقات تجربه كرده است. از لحاظ برنامه‌ريزي اردويي و بازي‌هاي تداركاتي نظم خوبي بر تيم حكمفرما بوده. خود بچه‌ها هم از شرايط ابراز رضايت كردند. پيش از شروع مسابقات بازيكنان و كادرفني گفتند كه امسال قرار است يك تغيير بزرگ به وجود بياورند. من گمان مي‌كنم كه الان بهترين زمان ممكن براي به وجود آوردن آن تغيير است. تيم ايران در بازي نخست نتوانست انتظارات را برآورده كند. البته شرايط سالن و ميزباني كره‌جنوبي و قدرتمند بودن اين تيم در نتيجه تاثيرگذار بود. اگر ايران موفق مي‌شد 2 ست از كره بگيرد، مي‌توانستيم بگوييم كه پيشرفت واليبال زنان عملياتي شده است. اگر هم بازي را مي‌برديم كه شگفتي رقم زده بوديم، اما ما فرصت بازي با كره‌جنوبي را از دست داديم. بازي مقابل هنگ‌كنگ نيز نمي‌تواند به خوبي عيار تيم را مشخص كند. ما معمولا هنگ‌كنگ را به‌راحتي شكست مي‌دهيم، بنابراين بازي فردا مقابل تايلند تنها و آخرين فرصت تيم واليبال ايران است تا كار بزرگي را به سرانجام برساند. باتوجه به اينكه بيشتر بازيكنان تيم ايران شاگردان خودم بوده‌اند و مي‌دانم چقدر تلاش كرده‌اند، اميدوارم اين اتفاق بيفتد. من بازيكنان تايلند را به خوبي مي‌شناسم. تايلندي‌ها هم خيلي پخته بازي مي‌كنند و هم از نظر بدني در شرايط خوبي قرار دارند. كادر فني حريف نيز مطمئنا به خوبي تيم ما را آناليز كرده است و بازي فردا، رقابت بسيار سختي خواهد بود. تيم ايران هر آنچه در توان دارد بايد بگذارد تا زحمات 6 ماهه واليبال زنان ايران به ثمر برسد.
در راه شكست دادن تايلند تيم ايران بايد روي نقاط قوتش بيشتر مانور بدهد و سعي كند نقاط ضعفش را پوشش دهد. قدرتي‌زن‌هاي تيم ايران جزو نقاط قوت تيم هستند. بازيكناني مثل كدخدا و برهاني و دهخدا بلندزن‌هاي بسيار خوبي هستند. با اين حال دفاع روي تور تيم ايران همچنان پاشنه‌آشيل تيم محسوب مي‌شود، ضمن اينكه ما در دريافت اول نيز كمي دچار مشكل هستيم و شايد به همين خاطر باشد كه نقشه‌هاي متنوعي در خط حمله ايران اجرا نمي‌شود. اگر اين موارد تا لحظه شروع مسابقه با تايلند برطرف شوند يا بهبود پيدا كنند و بازيكنان در روز خوب‌شان باشند، مي‌توانيم اين تيم قدرتمند را شكست دهيم و براي نخستين‌بار شانس صعود به جمع چهار تيم پاياني را پيدا كنيم. البته نبايد از تيم چين‌تايپه غافل شد. ايران قبلا اين تيم را شكست داده ولي چين‌تايپه امسال تيم قدرتمندي راهي مسابقات كرده و بردن اين تيم نيز راحت نيست، ولي فعلا فقط بايد روي بردن تايلند تمركز كنيم.