دقتي كه براي مناسب‌سازي
به خرج نمي‌دهيم
محمد سالاري
اصولا مناسب‌سازي شهرها توسط شهرداري‌ها را مي‌توان به دو بخش تقسيم كرد . يك بخش مناسب‌سازي عرصه‌هاي عمومي و طرح‌هاي موضعي و مراكز شهري كه توسط خود شهرداري‌ها ساخته مي‌شوند و دوم، پياده‌روها و شبكه معابر و ساختمان‌ها و ابنيه . در مورد اول يعني عرصه‌هاي عمومي كه خود شهرداري مسوول ساخت آنهاست، انصافا اقدامات خوبي صورت گرفته و شوراي شهر نيز با جديت روي اجراي درست آنها نظارت دارد. گرچه در اين بخش هنوز در مواردي مانند انتخاب مواد يا نوع طراحي‌ها كاستي‌هايي وجود دارد و ما نيز انتقادهايي داريم، ولي در مجموع مي‌توان عملكرد شهرداري در اين بخش را مثبت اعلام كرد. اما در مورد دوم يعني در خصوص مناسب‌سازي پياده‌راه‌ها واقعا وضعيت تهران در شرايطي بغرنج و غيرقابل قبول قرار دارد. گرچه در اين بخش بيشترين تقصير به خود شهرداري‌ها برمي‌گردد يعني شهرداري‌ها علاوه برتوجه به رعايت نكات مهندسي به شاخصه‌هاي مناسب‌سازي نيز توجه كنند. مثلا متاسفانه در محاسبه و تعيين كدهاي ارتفاعي پياده‌روها نسبت به كف حياط ساختمان، دقت لازم لحاظ نمي‌شود و براي همين شهروندان كم توان براي عبور از اين پياده‌روها با مشكل مواجه مي‌شوند. در واقع اين رويه باعث ايجاد پياده‌راه‌سازي پلكاني در شهر شده است. اما در عين حال معتقدم كه اگر شهرداري تهران واقعا «بخواهد» مي‌تواند تنها با افزايش سازو كارهاي نظارتي خود و بدون صرف هيچ گونه هزينه‌اي، به وعده شهردار تهران در مورد مناسب‌سازي ساختمان‌ها جامه عمل بپوشاند. البته به شرط آنكه اين خواسته، به يك دغدغه عمومي نيز بدل شود. يعني وقتي كه شهروندان مشكلي را دراين زمينه درمعابر مي‌بينند به آن اعتراض كنند يا از شهرداري بخواهند آن را رفع كند. درواقع براي تحقق اين وعده و آرزوي ديرينه شهر بايد مديريت شهري و شهروندان دست در دست يكديگر داده و شهرمان را براي تمامي اقشار زيست‌پذير كنيم.
رييس كميسيون شهرسازي
و معماري شوراي شهر تهران