با نزديك شدن به سال 2020 ميلادي، تنها چند هفته با آخرين مهلتي فاصله داريم كه سازمان ملل هشدار داده ممكن است نوار غزه غير قابل سكونت شود. سازمان ملل و ديگر آژانس‌هاي كمك‌رساني نسبت به وقوع يك فاجعه انساني در اين نقطه پرجمعيت، تحت محاصره و مورد انزوا، هشدار داده‌اند. سال گذشته، مايكل لينك، گزارشگر ويژه سازمان ملل در مورد حقوق بشر در سرزمين‌هاي فلسطين، اعلام كرد با وجود 70 درصد بيكاري در ميان جوانان، سيستم بهداشت بسيار ضعيف و آب آشاميدني به‌شدت آلوده، شهر غزه براي زندگي مناسب نيست. سازمان ملل هفت سال پيش براي ايجاد تغيير اين هشدار را داد، اما براي فلسطينيان ساكن غزه، واقعيت‌هاي زندگي روزمره ترسناك‌تر شده است.
محبوس در غزه
بيش از يك دهه است كه به دليل محاصره اسراييل، ارتباط اين منطقه با دنياي بيرون قطع شده است. اسراييل علي‌رغم ادعاي خود مبني بر خروج از اين منطقه در سال 2005، هنوز هم فشار خود بر مردم غزه را حفظ كرده است.
هنوز بسياري از بخش‌هاي نوار غزه در محاصره اسراييلي‌هاست و اين موجب محدوديت شديد فلسطيني‌ها و بازديدكنندگان خارجي براي ورود و خروج به اين منطقه مي‌شود. ممكن است مجوز ويژه داده شود، اما اين اتفاق بسيار نادر است. رژيم اسراييل كالاهاي ورودي و خروجي به اين منطقه را نيز كنترل مي‌كند ؛ هر كالايي از مصالح ساختماني گرفته تا دستگاه‌هاي پزشكي. همه اينها ادعاي رژيم اسراييل مبني بر رهاسازي غزه را رد مي‌كند.
اين محاصره به‌شدت به سلامت روان فلسطينيان ساكن غزه آسيب زده است. مدت زيادي است كه اين منطقه را به زنداني روباز تشبيه مي‌كنند، جايي كه ساكنان آن از حقوق ابتدايي خود نيز محروم هستند. جوانان حق سفر يا ملاقات با مردم ديگر كشورها و فرهنگ‌ها را ندارند. بيشتر آنان هيچگاه سوار هواپيما، قطار يا كشتي نشده‌اند. آنها هيچ‌وقت كوه‌ها يا رودخانه‌ها و باقي مناطق اشغال شده فلسطين را نديده‌اند و حتي اين فرصت را پيدا نكرده‌اند كه در مسجدالاقصي نماز بخوانند – مسجدي كه يكي از مقدس‌ترين اماكن براي مسلمانان است- اين در حالي است كه اين مسجد در سرزمين آنها قرار داشته و تنها 100 كيلومتر با حصار غزه فاصله دارد.
بسياري از جوانان غزه قادر به پيدا كردن كار و برطرف كردن نيازهاي اوليه خود نيستند، آنها مجبورند تنها براي چند دلار، 15 ساعت در روز كار كنند. شيوع بيكاري توانايي آنها را براي تامين مسكن، ازدواج و ثبات از بين برده و موجب افزايش مشكلات رواني و در برخي موارد خودكشي شده است.
احساس نااميدي كه امروز گريبان‌گير جوانان غزه شده نتيجه مستقيم مجازات جمعي است كه اسراييل عليه فلسطينيان اعمال كرده است.
اسراييل بارها و بارها زندگي فلسطينيان را به نابودي كشانده است. در سال 1948، حدود 750 هزار تن از فلسطينيان به تبعيد فرستاده شدند؛ امروز نزديك به دو سوم ساكنان نوار غزه پناهنده هستند. اسراييل مردم فلسطين را قتل عام و زمين‌هاي آنان را در غزه اشغال كرده است، اين محاصره آينده آنها را تباه كرده است.
شرايطي كه فلسطينيان غزه هر روز در آن زندگي مي‌كنند – مانند محروميت از غذا، دارو و شغل- باعث ايجاد نااميدي فراگير شده است. اسراييل همين را مي‌خواهد، اين بخشي از برنامه استراتژيك چندين‌ساله اين رژيم براي از بين بردن فلسطيني‌هاست. يك منبع آگاه در ابتداي سال جاري تاييد كرده است كه اسراييل به فلسطينيان فشار وارد مي‌كند تا براي هميشه غزه را ترك كنند. اين رژيم حاضر است حتي براي فلسطينيان وسيله حمل و نقل تهيه كند تا آنها به ديگر كشورها برسند.
فشار بين‌المللي
مشكل اساسي كه فلسطينيان غزه با آن روبه‌رو هستند يك مشكل سياسي است و در سياست‌هاي جاري انتقال، اشغال و سرپيچي از قوانين بين‌المللي اسراييل وجود دارد. جوامع بين‌الملل بايد فشار بيشتري بر اسراييل وارد كنند تا به محاصره خود پايان دهد. اين حق بايد به فلسطينيان داده شود كه براي خودشان تصميم بگيرند. هشدار سازمان ملل درباره اينكه با آغاز سال 2020 شرايط تا چه اندازه وخيم‌تر خواهد شد، قطعا كافي نبوده است.
غزه مشتاقانه در انتظار مداخله واقعي جامعه جهاني بوده و اين اتفاقي است كه مي‌تواند پنجره‌اي رو به اميد باز كند و انزواي اين منطقه را در هم بشكند.
مي‌دانيم كه به آخرين مهلت سازمان ملل رسيده‌ايم - مهلتي كه جامعه جهاني بايد شرايط وخيم زندگي مردم غزه را تاييد كند – غزه نيازمند برنامه‌اي اضطراري است تا از طريق آن مسير بشردوستانه‌اي براي ارتباط با جهان خارج پيدا كرده، فرصت‌هاي شغلي و اقتصادي به وجود آورد و در نهايت جوانان فلسطيني را از نااميدي نجات دهد.
منبع: Middle East Eye