مي‌گويند تنها يك بار فرصت زندگي داريم و فقط يك بار مي‌ميريم اما ورزشكارها از كساني هستند كه دو بار مي‌ميرند. اولين بار وقتي مي‌ميرند كه از دنياي ورزش حرفه‌اي بازنشسته مي‌شوند. تعداد شوكه‌كننده‌اي از ورزشكاران بريتانيايي بعد از خداحافظي از دنياي ورزش حرفه‌اي در مورد مبارزه‌شان با افسردگي، اضطراب و البته افكار خودكشي صحبت كرده‌اند. بسياري از آنها نگراني‌هايي در مورد حمايت نشدن از سوي دولت بريتانيا، عدم مراقبت‌هاي ويژه پس از ترك ورزش حرفه‌اي و قطع شدن بودجه‌شان دارند. ديلي‌اسپرت انگليس در گزارش مفصلي كه در ادامه بخشي از آن را مي‌خوانيد با تعدادي از مدال‌آوران سابق بريتانيا در المپيك صحبت كرده كه برخي از آنها به دليل مشكلات روحي اقدام به خودكشي كرده‌اند.
7 ماه پيش كريگ فالون قهرمان جودو 2005 انگليس كه در المپيك‌هاي 2004 آتن و 2008 پكن رقابت كرده بود پس از تحمل يك دوره افسردگي شديد در 36 سالگي به زندگي خود پايان داد. كالوم اسكينر، دوچرخه‌سوار پيست كه در المپيك ريو 2016 موفق به كسب مدال‌هاي طلا و نقره شده بود، دچار افسردگي شديد شد و هم‌اكنون از اعضاي اصلي و هدايت‌گر گروه مبارزه جهاني ورزشكاران است. او به ديلي‌ميل گفته: «وظيفه سازمان‌ها حمايت و مراقبت از ورزشكاران حتي پس از پايان دوران حرفه‌اي‌شان است. بايد كارهاي بسيار بيشتري انجام بدهيم.» مطالعات نشان داده، ورزشكاران و مدال‌آوران سابق المپيك و پارالمپيك بسيار مستعد افسردگي هستند. آنها به اين خاطر كه تمام زندگي‌شان صرف رسيدن به اهدافي خاص مي‌شود و هر لحظه‌شان تحت تاثير زندگي حرفه‌اي ورزشي‌شان است و تحت توجه شديد رسانه‌ها هستند و اغلب بهترين‌هاي رشته‌هاي خودشان هستند، زماني كه دوره‌شان به سر مي‌رسد، احساس پوچي شديدي مي‌كنند. اين غم و اندوه آنقدر شديد است كه روانپزشكان اذعان مي‌كنند «ورزشكاران تنها كساني هستند كه دو بار مي‌ميرند.»
كلي مسي، دونده بازنشسته كه در رشته 4×400 متر المپيك ريو 2016 موفق به كسب مدال برنز شده، اكنون به عنوان مدرس و محقق در دانشگاه جان مورس ليورپول فعاليت مي‌كند. او گفته:«ورزشكار بودن به اين معناست كه بايد 24 ساعت شبانه‌روز و 7 روز هفته وقت‌تان را صرف موضوعي خاص كنيد. اين بر همه چيز شما تاثير مي‌گذارد؛ آنچه مي‌خوريد، آنچه مي‌نوشيد، آنچه آموزش مي‌دهيد، آنچه در موردش معاشرت مي‌كنيد و حتي وقتي كه خواب هستيد. بنابراين زماني كه اين دوره تمام مي‌شود، برخي از مردم با اين واقعيت روبه‌رو مي‌شوند كه خلأ گسترده‌اي در زندگي‌شان وجود دارد. موارد زيادي وجود داشته كه ورزشكاران پس از بازنشستگي در بيمارستان رواني بستري شده‌اند چراكه توانايي مقابله با شرايط جديد را نداشته‌اند.»
در ميان قايقران‌هاي بازنشسته هم اوضاع به همين ترتيب است. الكس پرتريچ 39 ساله كه در كارنامه‌اش دو مدال طلاي المپيك ديده مي‌شود بعد از لندن 2012 با مشكلات سلامت روان دست‌وپنجه نرم مي‌كند. او گفته:«مثل اين است كه به يك‌باره چرخ‌ها از حركت باز بمانند.» در نوامبر 2016 به دليل رانندگي در مستي گواهينامه رانندگي‌اش براي يك سال توقيف شد و كارش را به عنوان مدير در يك شركت سرمايه‌گذاري از دست داد. پرتريچ گفته:«وقتي كه همه چيز تمام شد و دورانم به سر رسيد هيچ‌كس از فدراسيون قايقراني بريتانيا با من تماس نگرفت. قايقران‌ها و ورزشكارها بايد بدانند كه تنها به دليل خداحافظي از ورزش حرفه‌اي، اهميتشان را از دست نمي‌دهند. آنها بايد اطمينان حاصل كنند مردم به آنها احساس خوبي دارند.» پلان هيل 40 ساله كه او هم عضو تيم رويينگ بريتانيا بوده، در سال 2016 ايميلي دريافت كرد با اين عنوان كه بودجه‌اش قطع خواهد شد به همراه «بهترين راهنماي عملي» براي كناره‌گيري از رويينگ در سطح بين‌المللي. او گفته:«من هنوز آماده كناره‌گيري نبودم. بسيار نااميدكننده است وقتي از كاري كه عاشق آن هستي، بازنشسته‌ات مي‌كنند. مي‌دانم كه مديريت اين مساله براي مسوولان دشوار است، بودجه محدودي وجود دارد اما به هر حال گاهي احساس مي‌كنيد كه سيستم در حال جويدن شماست و به زباله‌دان پرتتان مي‌كند. اين بسيار نااميدكننده است كه بعد از اينكه براي كشورت سال‌ها تلاش كرده‌اي و تنها با يك نامه خداحافظي اعلام مي‌كنند، دوره‌ات تمام شده. احتمالا من يكي از افراد خوش‌شانس بودم چون براي خودم كاري دست و پا كرده بودم اما مي‌دانم كه اغلب بچه‌ها وضع‌شان اين طور نيست.»
دانييل براون، كماندار بازنشسته بريتانيايي كه اكنون 31 ساله است نيز دوره افسردگي سختي را متحمل شده است. او در المپيك‌هاي 2008 و 2012 مدال طلا كسب كرده است. او روي ويلچير مي‌نشيند و در سال 2016 فدراسيون جهاني تيروكمان اعلام كرد كه مشكل او به حدي نيست كه روي عملكردش تاثير بگذارد. او اعتراف كرده: «اين ويران‌كننده بود. چنين خبري شما را وارد چرخه‌هاي مختلفي از اندوه و شوك مي‌كند. من به واقع يك بحران هويت كامل را پشت سر گذاشتم. وضعيت رواني‌ام را تحت تاثير قرار داد، اما بديهي است كه مشكلات مالي هم از راه مي‌رسند و بخشي از فكر شما معطوف آنها خواهد شد. احساس مي‌كردم از طرف نهادهاي حكومتي، حمايت خاصي از من صورت نمي‌گيرد. آنها برايم درخواست تجديد نظر مطرح كردند اما تنها پشتيباني ديگري كه از طرف آنها صورت گرفت، اعطاي يك تكه كاغذ بود كه در مورد نحوه شكايت كردن توضيحاتي ارايه كرده بود.
گلدي سايرز، برنده مدال برنز رشته پياده‌روي در المپيك پكن به عنوان بخشي از پايان‌نامه خود در رشته مديريت ورزشي با 9 ورزشكار المپيكي در مورد عوامل موثر در انتقال ورزشكار از ورزش به مشاغل جايگزين صحبت كرده است. او گفته: «با افرادي صحبت كردم كه در مجموع 12 مدال المپيك برده بودند و هر كدام به راه و روش خودشان در تلاش براي تغيير وضعيت بودند. وضعيت آنها با مردم عادي كمي متفاوت است. مي‌فهميد درباره كساني صحبت مي‌كنيم كه در بهترين شرايط ممكن قرار داشته‌اند و در اوج افتخارآفريني بودند اما اكنون بايد سراغ رشته‌اي متفاوت بروند و كارشان را از صفر آغاز كنند. پشتيباني خاصي از سوي دولت وجود ندارد. زماني كه بازنشسته مي‌شويد، احساس آزادي خوبي وجود دارد. از ساختارهاي سخت و كسل‌كننده رها مي‌شويد اما واقعيت كم‌كم وارد زندگي‌تان مي‌شود و بايد روالي تازه پيدا كنيد.» سايرز ادامه مي‌دهد:«باقي ماندن در ورزش به نظر مي‌رسد كه مي‌تواند به روند انتقال از يك ورزشكار حرفه‌اي به يك ورزشكار حرفه‌اي بازنشسته كمك‌كننده باشد. بنابراين كمك كردن براي باقي ماندن ورزشكاران در ورزش يك ايده عالي است، مشاغلي مثل مربي خصوصي يا مربي باشگاه‌ها. نكته مهم ديگر اين است كه مدال‌هاي المپيك در گذشته ارزش بسياري داشتند اما اكنون ورزشكاران سود زيادي از اين مدال‌ها نمي‌برند. آنهايي كه در دهه 1990 برنده مدال المپيك شدند هنوز هم زندگي‌شان را از همان مدال مي‌گذرانند. اكنون اما ورزشكاران مثل يك ماهي كوچك در يك استخر بزرگ هستند.
«شبكه آينده ورزشكاران» در سال 2017 پايه‌گذاري شد و هدفش اين بود براي ورزشكاران فعلي و بازنشسته برنامه‌هايي برگزار كند كه آنها را آگاه كند. بسياري از ورزشكاران از اينكه حتي در تامين بودجه براي تحصيل مشكل دارند، شكايت دارند و اغلب آنها مي‌گويند هيچ صحبتي براي بازنشستگي و ملالت‌هاي بعد از آن با آنها انجام نشده است.
كريستا كالن، هاكي‌باز برنده مدال طلاي ريو 2016 كه 34 ساله است، گفته:«آنجا كه مي‌توان سود خيلي زيادي به دست آورد، اين است كه مربي باشيد و به مهماني‌ها برويد و سخنراني‌هاي انگيزشي كنيد تا شاگرد جذب كنيد و مردم را ترغيب كنيد تا براي آينده‌شان برنامه‌ريزي كنند. اما اين هم كار سختي است. مربي‌ها درجه‌بندي مي‌شوند و هر كسي نمي‌تواند به چنين درجه‌اي برسد.
دكتر توماس مك‌كبيف روان‌پزشك ورزشي درخصوص وضعيت ورزشكاران حرفه‌اي بازنشسته گفته:«آنهايي كه به المپيك مي‌رسند از سنين پايين در رشته ورزشي خود كسب تخصص كرده‌اند و تمام هويت‌شان به اين سمت متمركز شده است. هنگامي كه اين دوره به پايان مي‌رسد، مي‌تواند تاثير بسيار مخربي بر سلامتي روان آنها در طولاني‌مدت بگذارد.»
جايي كه دقيقا بخواهد به اين موضوع بپردازد، مشخص نشده است. نمي‌دانيم كه NHS (توضيح:«سرويس سلامت همگاني» نام مشترك سيستم تامين رفاه پزشكي در بريتانياست. بودجه اين سيستم خلاف اكثر كشورها از ماليات بر مردم و نه از طريق حق بيمه درماني تامين مي‌شود) مسوول رسيدگي به اين موضوع حاد است يا مسوولان ورزشي بايد بودجه‌اي براي سلامت روان ورزشكاران بازنشسته تخصيص بدهند. كميسيون ورزشكاران بريتانيا يك نهاد مستقل و كلاس جهاني است كه به بيش از 1200 ورزشكار نخبه در بيش از 40 رشته ورزشي المپيكي و پارالمپيكي سرويس مي‌دهد. اما خلاف اتحاديه فوتباليست‌ها يا كريكت‌بازان، ورزشكاران تنها تا 6 ماه بعد از بازنشستگي حق عضويت در اين اتحاديه را دارند. سخنگوي كميسيون ورزشكاران بريتانيا گفته:«آرمان ما اين است كه مراقبت‌هايي مداوم و پشتيباني دايمي از ورزشكاران داشته باشيم و حتي كارهايي فراتر از بازنشستگي براي آنها انجام بدهيم. اما به خوبي مي‌دانيم كه منابع محدودي در سطح كلان ورزش در اختيار داريم و به همين دليل لازم است، حمايت‌هايي فراتر از مدل‌هايي سنتي جلب كنيم.»
كريگ رانسون، مدير بهداشت و سلامت ورزشكاران EIS گفته:«اينكه چگونه مي‌توانيم از ورزشكاران پس از بازنشستگي حمايت كنيم يكي از طرح‌هاي آينده نزديك ماست و استراتژي ما بر اين اساس بنيان گذاشته شده است. ما به دنبال اين هستيم تا از ورزشكاران هنگام بازنشستگي حمايت كنيم، اين شامل در نظر گرفتن حمايت مناسب از سلامت روان هم هست.» سخنگوي فدراسيون قايقراني رويينگ انگلستان هم گفته: «هميشه شنيدن داستان ورزشكاراني كه مي‌خواهند با بازنشستگي كنار بيايند، كاري سخت و ناراحت‌كننده است. اين تجربه‌اي است كه فدراسيون رويينگ انگلستان هميشه براي بهبود آن تلاش مي‌كند.»
گيل امس كه در المپيك 2004 آتن موفق به كسب مدال نقره شد پس از المپيك 2008 پكن با افسردگي شديد مواجه شد و به سختي با آن جنگيد. او اعتراف كرده كه به دنبال شغل مي‌گردد و مجبور شده بسياري از وسايلش را به صورت آنلاين به فروش برساند تا بتواند قبض‌هايش را پرداخت كند. امس كه حالا 42 ساله است، گفته:«مثل اين است كه در خط توليد و روي نوار نقاله باشيد. حتي وقتي مدال مي‌گيريد اين‌طور برخورد مي‌كنند كه «خب، كارتونو كرديد حالا گم شيد بريد!» ورزشكاران بيشتر و بيشتر در مورد افسردگي، اضطراب و مبارزه با آن صحبت مي‌كنند. تصور نمي‌كنم حال كسي در ورزش بريتانيا خوب باشد. به نظرتان همه چيز همان لحظه پس از بازنشستگي آغاز مي‌شود؟ براي همه اين طور نيست. ممكن است در طول يك سال آينده اين حس سراغ شما بيايد و به همين خاطر است كه ورزشكاران براي شروع اين دوره بايد تحت حمايت باشند. بدترين چيزي كه يك نفر مي‌تواند در چنين شرايطي بشنود اين است كه هي، پاشو خودتو جمع و جور كن!» گاردين با او مصاحبه‌اي كرده كه بسيار خواندني و مهم است. گيل امس به عنوان كسي كه قله‌هاي بدمينتون جهان را فتح كرده در اين گفت‌وگو ابراز كرده:«بارها آرزو كرده‌ام كه اي كاش هرگز ورزشكار حرفه‌اي نمي‌شدم.» او به مدت يك دهه به صورت حرفه‌اي بدمينتون بازي كرده اما خودش معتقد است حداقل 23 سال در بالاترين سطح ممكن تمام زندگي‌اش با بدمينتون در هم آميخته بوده. او مي‌گويد:«بله، من مدال‌هاي زيادي براي نمايش دارم، من به همه چيز در بدمينتون رسيدم اما من چه كسي هستم؟ من جاه‌طلبم و مصمم. اما زماني كه به دنبال استخدام مي‌روم از مي‌پرسند آيا مدرك بازاريابي داريد؟ آيا 3 سال سابقه كار داريد؟ نه! مشخص است كه ندارم!» امس در سال 1998 موفق به دريافت مدرك علمي ورزشي شد و حالا مي‌تواند منتظر بماند، گواهينامه ورزشكاران المپيكي دريافت كند و مبلغي به حسابش واريز شود؛ اما او مي‌گويد تنها به دنبال اثبات توانايي‌ها، هوش و سرزندگي‌اش است. امس مطلبي در وبلاگش نوشته و گفته:«من واقعا شرمنده‌ام. بايد اعتراف كنم در حال تلاش براي پيدا كردن شغل هستم و اكنون براي پرداخت قبض‌هايم وسايلم را مي‌فروشم. من احساس شكست مي‌كنم، من احساس گم‌شدگي مي‌كنم. بدون جهت و بدون هدف به زندگي ادامه مي‌دهم؛ بدون شغل بدون هويت، دارم به كدام جهنمي مي‌روم؟ مي‌دانم كه در ورزشي و در رتبه‌بندي بدمينتون كجاي دنياي واقعي ايستاده‌ام، آيا متوسطم؟ خوبم؟ بدم؟ من واقعا نمي‌دانم چه چيزي هستم.» دونالد مك‌رائه، خبرنگار گاردين در مورد امس مي‌گويد:«داستان امس يادآور داستان بسياري از ورزشكاران حرفه‌اي در دوران بازنشستگي است.» گيل امس مي‌گويد بعد از اينكه اين متن‌ها را بعد از 7 ماه تلاش ناموفق براي پيدا كردن شغل در وبلاگش نوشت، بيش از هزار پيام دريافت كرد كه اغلب آنها به او مي‌گفتند من هم مثل تو هستم. امس مي‌گويد:«از اين هزار پيام بيش از 200 پيام مربوط به ورزشكاران حرفه‌اي در سراسر دنيا بود كه احساسي مشابه احساس من داشتند. سيستم ورزش شما را سركوب مي‌كند و باعث مي‌شود كه مانند يك بچه بمانيد چراكه كنترل تعدادي كودك بسيار راحت‌تر است زيرا اگر آنها بدرفتاري كنند به راحتي با تنبيه مي‌توانيد از تكرار آن جلوگيري كنيد. بنابراين مربي‌ها به والدين تبديل مي‌شوند و ورزشكاران به بچه‌ها، من هنوز هم مانند يك كودك رفتار مي‌كنم. من نگران اين دستگاه فشار هستم. اين بسيار ترسناك است كه شما مجبور شويد در 25 سالگي بازنشسته شويد. چرا آدم‌ها بايد در 25 سالگي بازنشسته شوند؟ به بكي جيمز(دوچرخه‌سوار سرعت) نگاه كنيد، او در 25 سالگي بازنشسته شد چون مشكل كوچكي در روده‌هايش داشت و صادق بود. او رشته خودش را از دست داد و ما هم يك ورزشكار بسيار با استعداد را. طبيعت مصرف‌گراي ورزش همين است. اگر شما نتوانيد در خط توليد مدال طلا خوب كار كنيد، كنار زده مي‌شويد تا نفر بعدي بيايد. بايد سيستم رتبه‌بندي مدال را فراموش كنيم. براي اكثر مردم اهميتي ندارد، بريتانيا در جدول مدال‌هاي المپيك در رده دوم است يا سوم يا دهم. اينكه سيستمي ناسالم است كه افراد را نابود مي‌كند. بايد به دوره‌اي برگرديم كه از ورزش كردن لذت مي‌برديم.»
گيل امس: سيستم ورزش شما را سركوب مي‌كند و باعث مي‌شود كه مانند يك بچه بمانيد چراكه كنترل تعدادي كودك بسيار راحت‌تر است زيرا اگر آنها بدرفتاري كنند به راحتي با تنبيه مي‌توانيد از تكرار آن جلوگيري كنيد. بنابراين مربي‌ها به والدين تبديل مي‌شوند و ورزشكاران به بچه‌ها، من هنوز هم مانند يك كودك رفتار مي‌كنم.
پلان هيل : من هنوز آماده كناره‌گيري نبودم. بسيار نااميدكننده است وقتي از كاري كه عاشق آن هستي، بازنشسته‌ات مي‌كنند. مي‌دانم كه مديريت اين مساله براي مسوولان دشوار است، بودجه محدودي وجود دارد اما به هر حال گاهي احساس مي‌كنيد كه سيستم در حال جويدن شماست و به زباله‌دان پرتتان مي‌كند. اين بسيار نااميدكننده است كه بعد از اينكه براي كشورت سال‌ها تلاش كرده‌اي، تنها با يك نامه خداحافظي اعلام مي‌كنند، دوره‌ات تمام شده.