به قرنطينه عادت دارم

پيش از شيوع كرونا هم زندگي در قرنطينه را تجربه كرده بودم و به آن عادت داشتم. هر زمان كار اجرايي ندارم طبعا در خانه‌ام و با مطالعه، ديدن فيلم و نوشتن اوقاتم را مي‌گذرانم. از اين روست كه شرايط كنوني تغييري در سبك زندگي من ايجاد نكرده؛ هر چند كه اجراهايي كه براي آينده پيش‌بيني كرده بودم طبيعتا معلق مانده است.
البته كرونا و قرنطينه در ايام نوروز براي همه فرصتي ايجاد كرده تا تمرين بودن در كنار هم را داشته باشند. ‌اگر در عيد برنامه جمعي خانوادگي اين بود كه ديد و بازديد از دوستان و اقوام داشته باشند، اين روزها خانواده در كنار يكديگر تلاش مي‌كنند حريم خصوصي هم را رعايت كنند. گويي كه ساعاتي از روز هيچكس در خانه نيست و دخالتي در ذهن و اوقات ديگري ندارد.
ما هم در اين ايام برنامه‌ريزي كرديم فيلم‌هايي كه مدت بود مي‌خواستيم ببينيم را با هم تماشا كنيم. نمونه‌اش «فرزندان انسان» به كارگرداني آلفونسو كوارون، «1917» به كارگرداني سم مندس، ‌«جوكر» به كارگرداني تاد فليپس و سريال «مسيح هرگز به ابولي نيامد» هستند.
علاوه بر اينها از ماه‌ها قبل بدون هيچ نسبتي با اوضاع جاري جهان و پيش از آنكه كرونا جهان را دستخوش تغيير كند با اقتباس از «طاعون» آلبر كامو يك نمايشنامه كار كرده بودم كه ناتمام مانده بود.
خواندن اين كتاب پيش از اين اتفاق و اقتباس از آن باعث شد يك بار اين موضوع و وضعيت را تجربه كنم. اين روزها هم معتقدم اگر براي گذر از اين روزها برنامه‌ريزي داشته باشيم چندان سخت بر ما نخواهد گذشت و آن را از سر خواهيم گذراند.