فكر احتمال پيوستن آزمون به ناپولي هم مي‌تواند جذاب باشد
سردار، سردارتر مي‌شود
در حالي كه فوتبال اروپا به دليل شيوع چشمگير كرونا در اين قاره به كلي تعطيل شده است، شايعاتي درباره احتمال جذب سردار آزمون از سوي ناپولي به گوش مي‌رسد. اگرچه در چند سال گذشته عادت كرده‌ايم، شايعاتي از اين دست را درباره سردار آزمون بشنويم ولي نهايتا همچنان شاهد حضور او در ليگ فوتبال روسيه باشيم، اما گويا اين بار احتمال جدايي سردار از زنيت سن‌پترزبورگ جدي است. فوتبالدوستان ايراني در يكي، دو سال اخير اميدوار بودند كه خبر پيوستن آزمون به ليورپول تحقق يابد ولي از بخت بد چنين نشد. اگر آزمون راهي ليورپول مي‌شد، فوتبال ايران دوباره صاحب يك لژيونر درجه يك مي‌شد. مدت‌هاست كه بازيكنان ايراني شاغل در فوتبال اروپا، در تيم‌هايي درجه 2 يا درجه 3 بازي مي‌كنند. اما ليورپول مي‌توانست مقصدي متفاوت براي سردار باشد. با اين حال ناپولي هم تيم بسيار مهمي است؛ تيمي كه در چند سال گذشته از ركود تاريخي‌اش خارج شده و ضمنا تاريخي ويژه دارد. بازي كردن يك فوتباليست ايراني در تيمي كه نامش در سراسر جهان گره خورده است به نام ديه‌گو مارادونا، رويداد مهمي در زندگي سردار آزمون و نيز در تاريخ فوتبال ايران است؛ البته به شرطي كه سردار در ناپولي بيشتر در زمين بازي حضور داشته باشد نه روي نيمكت ذخيره‌ها.
اما از اين جنبه ماجرا كه بگذريم، حضور سردار آزمون در ناپولي، تحول جديدي در تاريخ حضور لژيونرهاي ايراني در فوتبال اروپاست. واقعيت اين است كه فوتبال ايران تا به حال در ايتاليا فوروارد لژيونر نداشته است. رحمان رضايي كه در ايتاليا عملكرد خوبي هم داشت، مدافع بود. مهاجمان نامداري نظير علي دايي و علي كريمي و خداداد عزيزي و وحيد هاشميان هم در فوتبال آلمان حضور داشتند. مهاجمان ايراني البته در فوتبال انگلستان و هلند هم و يكي، دو كشور اروپايي ديگر هم حضور داشته‌اند ولي آنها اولا در تيم‌هايي درجه دو بازي مي‌كردند، ثانيا با خطوط دفاعي متراكم فوتبال ايتاليا مواجه نبودند. حضور سردار آزمون در ناپولي از اين حيث اهميت ويژه دارد كه او در ايتاليا مي‌تواند با سرسخت‌ترين و متراكم‌ترين خطوط دفاعي دنياي فوتبال دست و پنجه نرم كند و طعم بازي دفاعي تيم حريف در بالاترين سطح ممكن را بچشد. مهاجمي كه در سري آ با مدافعان تيم‌هاي ايتاليايي و در واقع با سبك دفاعي غالب بر اكثر تيم‌هاي ايتاليايي مصاف مي‌دهد، تحول كيفي را از سر مي‌گذراند. قصدمان تاكيد بر كليشه‌هاي فوتبال دنيا نيست. يعني نمي‌خواهيم بگوييم در فوتبال ايتاليا فقط كاتناچيو تبلور دارد، بلكه جان كلام اين است كه عيار بالاتر فوتبال دفاعي در سري آ، نسبت به ساير ليگ‌هاي اروپايي، مهاجم را مهاجم‌تر مي‌كند. قطعا هر مهاجمي در بازي منچستريونايتد و ليورپول، شانس بيشتري براي گلزني دارد تا در بازي يوونتوس و ميلان. اين يك قاعده است و البته هر قاعده‌اي استثنا هم دارد ولي حكم كلي و درست همين است كه سردار آزمون اگر به جاي ناپولي مثلا به آرسنال برود، در 38 بازي ليگ برتر انگليس كمتر با فوتبال دفاعي يا با تيم‌هايي كه دفاع چندلايه و متراكمي دارند، مواجه مي‌شود. دويدن و تلاش براي گل زدن در فوتبالي كه عيار دفاعي بالاتري دارد، مهاجمان را نسبت به فرصت‌هاي گلزني قدرشناس‌تر مي‌كند. به عبارت ديگر، ليگ فوتبال ايتاليا از حيث پرورش مهاجمان فرصت‌طلب، كارآمدي بيشتري نسبت به بوندس‌ليگا يا ليگ برتر انگلستان دارد. تيم ملي فوتبال ايتاليا نيز در تاريخ جام جهاني، دقيقا با اتكا به مهاجماني كه فرصت‌طلبي بيشتري نسبت به مهاجمان برزيل يا آلمان داشتند، توانسته است خوش بدرخشد. كافي است مدت زمان دفاع كردن ايتالياي 1982 يا 2006 را با آلمان 1990 يا برزيل 1994 يا 2002 مقايسه كنيم تا به راحتي تاييد كنيم كه ساختار فوتبال ايتاليا اقتضا مي‌كرد، مهاجمان ايتاليا فرصت‌طلب‌تر از مهاجمان آلمان يا برزيل باشند. خلاصه اينكه، ساختار فوتبال ايتاليا در مجموع به گونه‌اي است كه مي‌تواند به رشد و تحول كيفي سردار آزمون كمك كند و سردار زهردار را زهردارتر كند. در اين صورت چه بسا ديگر سردار آزمون فرصت‌هايي نظير فرصت گلزني ناب بازي ايران و مراكش را از دست ندهد و ناكام در گلزني، از جام جهاني به خانه برنگردد.