نياز ما به هنر مفاهمه

اكنون كه ابرهاي تيره از آسمان گفت‌وگوهاي هسته‌اي ايران كنار رفته و آفتاب «توافق» طلوع كرده و هواي تازه اميدبخش در ريه‌هاي ما جاري شده، شايد اين سوال خيلي از ما باشد كه چرا نمي‌شد در تمام سال‌هاي گذشته بدون اين همه هزينه و هياهو به اين صبح دل‌انگيز سلام كرد. اين سوال مخصوصا براي هم‌نسل‌هاي ما كه بسياري از فرصت‌هاي زندگي علمي، شغلي و شخصي را زير سايه تحريم‌هاي ضدبشري از دست داده‌اند، مهم‌تر و دردناك‌تر است. مسلما هنگامي كه بينديشي؛ گاهي حتي وقتي با يك همزبانت سخن مي‌گويي نمي‌داني چگونه برخي حرف‌هايت را به او تفهيم كني، مي‌فهمي چقدر سخت‌تر است واژه‌ها، كلمات و لحني را از يك زبان غيرمادري انتخاب كني براي ارتباط برقرار كردن با كسي كه همزبانت نيست. اين كار وقتي سخت‌تر خواهد بود كه از گفت‌وگو درباره موضوعات روزمره خارج شوي و وارد موضوعات كلان و فراگيري چون مذاكره درباره يك مهم براي يك ملت و كشور شوي؛ مثل همين حق مسلم هسته‌اي ايران!

اينگونه بود كه 12 سال مذاكره راه به جايي نمي‌برد. رسيدن به زبان مشترك نيازمند ديپلماتي هنرمند با حمايت كافي داخلي بود؛ ديپلماتي كه مهارت پيشبرد و ارتقاي منافع ملي از طريق ايجاد انگيزه گفت‌وگو در طرف مقابل را داشته باشد. اكنون با دستاوردهايي كه استفاده از ديپلمات‌هايي متعهد و متبحر چون آقاي ظريف و همكاران‌شان براي كشورمان حاصل شده، بايد بيش از پيش به اين مهم اهتمام ورزيم كه ايران نيازمند تربيت ديپلمات‌هايي با چنين شاخصه‌هايي براي آينده است. مسائل ما با جهان تمام نشده و نخواهد شد و در آينده ما نيازمند اين نيروي انساني هستيم. با قدرشناسي و حفظ نيروي كنوني، بايد به تخصص‌گرايي در عرصه ديپلماسي بيشتر اهميت داد. جهان آينده با تمام بيم‌هايي كه درباره آن وجود دارد، جهان ديپلماسي و مفاهمه است.