لايحه‌اي كه مسترد شد، روسفيدي كه ماند!
اطلاع دارم كه شخص آقاي خاتمي از تندروي‌ها راضي نبود و حتي در مقابل هجمه همه‌جانبه و بي‌وجه به آقاي هاشمي‌رفسنجاني موضع گرفت و او را شناسنامه انقلاب دانست ولي متاسفانه كارگر نيفتاد.تندروي از اين سو، برخورد شديد از آن سو را پديد آورد و درنهايت فرصت تثبيت آزادي‌هاي مدني به دستاوردهاي محكم و غيرقابل بازگشت نينجاميد.كاش يكي از اين مقاطع برايمان عبرت شود و در نهاد ذهن‌ها و فكرها جاي بگيرد كه هر روز نمي‌شود انقلاب كرد، بر سر هر مساله كوچك يا بزرگي نبايد همه‌چيز را زير سوال برد، هر اشتباه وخطايي دليل ساقط شدن افراد ازهستي نيست، خط‌كشي وجود ندارد كه به‌وسيله آن همه تفاوت‌ها را سرشكن كرد، دولت آقاي پزشكيان براي دعوا با نظام نيامده است و اساسا دعواها چندان نتيجه مثبت ندارند، شرايط كشور واقعا خطير است و اولويت اساسي در حال حاضر رسيدن به امنيت پايدار است، ما ناچار به انسجام داخلي هستيم و اين انسجام نيازمند تعامل گسترده و مسوولانه از سوي حاكميت و جامعه است. فشار و تعجيل براي رسيدن به مطلوب‌ها گاهي نتيجه عكس مي‌دهد و همه بايد به‌شدت از تفرقه‌افكني خواسته و ناخواسته حذر كنيم، حداكثري كردن مطالبات و روش‌ها و تحميل التهاب به جامعه خطرهاي روشن و بنيادين دارد و چه‌بسا مطالبات حداقلي را از دسترس خارج كند.تندتر نوشتن و گزنده گفتن هنر نيست و امكان شنيده شدن را بيشتر نمي‌كند، فضاي هيجاني فقط براي دفاع از كشور توجيه دارد چرا كه اساسش كاملا عقلاني است.
روشن است كه مواجهه مسوولانه با يك دولت تعامل‌گرا كه با انواع بحران‌ها دست و پنجه نرم مي‌كند يك وظيفه اخلاقي و ميهني است .مهم‌تر آنكه اگر بتوانيم از طريق انتقادهاي سازنده و محترمانه از عيب‌ها و نقص‌ها وانحراف‌ها جلوگيري كنيم و به وادي بلواسازي نيفتيم همه برده‌اند و كسي شكست نمي‌خورد.گره‌هايي كه با انگشت باز مي‌شوند وقتي با دندان باز شوند زخم مي‌زنند. اگر به‌جاي به وجود آوردن انواع جبهه‌هاي دروني تعامل را جايگزين كنيم گام بلندي در توسعه برداشته‌ايم.سال‌هاي زيادي است كه احساس شكست‌ها و پيروزي‌ها استحكام واقعي و ريشه‌اي در جامعه را با آسيب روبه‌رو كرده است .فقط بيگانه‌پرستان و ايران‌ستيزان و نامردمان محكوم به شكستند، بقيه درهرمقطعي بايد احساس موفقيت و موثربودن كنند .روسفيدي اين ماجرا براي دولت ماند كه گوش شنوا داشت و شجاعت‌پذيرش نقدها را نشان داد و براي مخالفاني كه مرزهاي ادب و احترام و اخلاق را نگاه داشتند.