گپي با ابراهيم ابراهيميان درباره فيلم«عادت نمي‌كنيم»
اين فيلم يك درام اجتماعي است
بيتا موسوي/ «عادت نمي‌كنيم» دومين فيلم بلند سينمايي ابراهيم ابراهيميان است. فيلمي كه به واسطه تركيب بازيگران و حضور هديه تهراني و محمدرضا فروتن، از‌جمله آثاري است كه در جشنواره فجر مي‌تواند مورد توجه قرار گيرد. «ارسال آگهي تسليت براي روزنامه» عنوان نخستين فيلم بلند او بود كه در جشنواره دو سال پيش به نمايش در‌آمد. وي در فيلم دوم خود همانند كار قبلي سراغ دغدغه‌هاي اجتماعي رفته است. «عادت نمي‌كنيم» درباره احمدرضا مقدم، استاد برجسته دانشگاه است كه به واسطه شك مهتاب همسرش، مسير تازه‌اي پيش روي خود مي‌يابد. اين شك در بستر خانواده ريشه مي‌دواند و به آرامي همه داشته‌هاي احمدرضا را تحت‌الشعاع قرار مي‌دهد. هديه تهراني، محمدرضا فروتن، ساره بيات، حميدرضا آذرنگ، پانته آ پناهي‌ها، شيرين يزدان بخش، نقي سيف جمالي از بازيگران اين فيلم هستند. با اين كارگردان درباره تازه‌ترين فيلمش صحبت كرديم.
فيلم اول شما يك اقتباس آزاد به شمار مي‌رفت كه البته در زمان اكران خيلي نتوانست مورد توجه قرار بگيرد. «عادت نمي‌كنيم» چه شباهت‌هايي به فيلم اول شما دارد؟
در اصل مي‌توانم بگويم هيچ شباهتي بين اين دو فيلم نيست. دوستاني كه «عادت نمي‌كنيم» را ديده‌اند هم همين نظر را دارند. وجه اشتراك اين دو فيلم، خودم به عنوان كارگردان اين آثار است. در فيلم دوم تلاش كردم در تركيب بازيگران، مخاطب و شرايط اكران را در نظر بگيرم. البته اين بدان معني نيست كه مي‌خواستم فيلم گيشه بسازم. قطعا تمامي بازيگران بر اساس شخصيت‌هاي قصه انتخاب شدند و در حال حاضر كه فيلم در مراحل نهايي است، واقعا از تركيب بازيگران راضي هستم و بسيار تجربه خوبي در اين زمينه داشتم.
«عادت نمي‌كنيم» به نظر مي‌رسد كمي به شرايط امروز جامعه ما نزديك باشد و كاملا از يك دغدغه اجتماعي مي‌آيد. چطور سراغ اين سوژه رفتيد؟
بله فيلم يك درام اجتماعي و ملتهب است كه البته به مولفه‌هاي گيشه و مخاطب هم در آن توجه شده است. فيلم اولم بيشتر بر اساس سليقه شخصي‌ام در روايت شكل گرفت. اما در اين فيلم با نگاه به همان سليقه شخصي مولفه‌هايي چون توجه به مخاطب را هم در نظر گرفتم. در فيلم اول هم تلاش كردم قصه بگويم اما آن اثر، يك زير متن فلسفي داشت كه شايد كمتر در سينماي ايران تجربه شده بود. به همين دليل اين پيش‌بيني وجود داشت كه مخاطب آن را پس بزند. اما در فيلم دوم بيشتر به دغدغه‌هاي اجتماعي پرداختم كه شايد همه ما به نوعي با آن روبه‌رو باشيم. مي‌توان گفت كه شيوه روايي در «عادت نمي‌كنيم» كامل شده فيلم اولم است. سعي كردم تجربه جديدي در اين زمينه داشته باشم. هميشه از تكرار كردن پرهيز مي‌كنم و حتي از آن مي‌هراسم، به همين دليل در فيلم دومم كاملا از «ارسال آگهي تسليت براي روزنامه» فاصله گرفتم و هميشه سعي مي‌كنم فيلم به فيلم پخته‌تر عمل كنم.
يكي از ويژگي‌هاي اين فيلم تركيب بازيگران آن است؛ دليل انتخاب اين بازيگران چه بود؟
بله، خوشبختانه همه بازيگران در جاي درستي در فيلم قرار گرفته‌اند. همان‌طور كه گفتم از اين تركيب بسيار راضي هستم. در واقع آنها با اين شخصيت زندگي كردند. به همين دليل كاملا با شكل روايي فيلم هماهنگي دارد. ما براي اين فيلم با بازيگراني روبه‌رو بوديم كه بسيار كم‌كار و در انتخاب نقش‌هاي‌شان هم حساسيت داشتند.
امسال جشنواره فجر پذيراي آثار زيادي از نسل‌هاي مختلف سينماي ايران است. اين رقابت براي شما چگونه است؟
همان سالي كه من با «ارسال آگهي تسليت براي روزنامه» در جشنواره حضور داشتم هم همين شرايط بود. به همين دليل براي من همان شرايط تكرار مي‌شود. فكر مي‌كنم در مقطعي مي‌توانستيم براي جشنواره فجر از قبل پيش‌بيني كنيم. اما حالا فكر مي‌كنم همه‌چيز غيرقابل پيش‌بيني است. براي من اين موضوع اهميت دارد كه بتوانم در مسير فيلمسازي‌ام پله‌ها را بيشتر طي كنم. به همين دليل براي فيلم دومم حدود 11 ماه نگارش فيلمنامه طول كشيد و حدود يك سال و نيم است كه روي اين پروژه كار مي‌كنم. اميدوارم در جشنواره با رقابت سالمي روبه‌رو باشيم كه البته بيشتر موافقم اين جشنواره نيست و بيشتر شبيه يك جشن است.
فيلم هم‌اكنون در چه مرحله‌اي است؟ ساخت موسيقي انجام شده است؟
به زودي آماده نمايش مي‌شود. بله يكي از ويژگي‌هاي فيلم، موسيقي آن است كه توسط حامد ثابت ساخته شده است. شما در اين فيلم يك روايت در موسيقي مي‌شنويد و موسيقي دالبي ديجيتال است. تلاش كردم در اين فيلم همه‌چيز سر صبر و حوصله انجام شود. اميدوارم اين زحمت‌ها ديده شود.