اسلام گرايي و خاورميانه

تاسيس اسراييل
ظهور اسراييل[ . . .] يك مورد ايدئولوژيكي شد كه ديدگاه‌هاي عرب را متحد كرد. مقاومت اعراب در برابر اين چشم‌انداز منجر به چهار جنگ در سال‌هاي 1948، 1956، 1967 و 1973 شد كه در هر جنگ ارتش اسراييل پيروز بود. در واقع تغيير مباني منافع ملي سادات به مدار ضد شوروي يك دوره‌يي از ديپلماسي شديد را فتح باب كرد كه منجر به دو توافقنامه ترك [مخاصمه] ميان اسراييل و مصر و يك توافقنامه صلح با اسراييل در سال 1979 شد. مصر از اتحاديه عرب اخراج شد. سادات بدنام و در نهايت ترور شد. با اين‌حال عمل او مقلداني يافت كه بخواهند به جايگاه قابل مقايسه‌يي با دولت يهود دست پيدا كنند. در سال 1974، سوريه و اسراييل به يك موافقتنامه ترك مخاصمه دست يافتند كه خطوط مقدم نظامي را ميان دو كشور ترسيم و محافظت مي‌كرد. اين توافقنامه براي چهار دهه با وجود جنگ و تروريسم و حتي در دوران هرج و مرج‌هاي جنگ داخلي سوريه پايدار مانده است. اردن و اسراييل هم يك [پيمان] خودداري دو جانبه كه در نهايت به توافقنامه صلح رسيد به اجرا درآوردند. از لحاظ بين‌المللي رژيم‌هاي اقتدارگر سوريه و عراق به اتكاي‌شان به اتحاد جماهير شوروي ادامه دادند اما – مورد به مورد- براي حمايت از سياست‌هاي ديگر باز مانده بود. تا اواخر دهه 1970، بحران خاورميانه بيشتر و بيشتر شبيه بحران قرن نوزدهم بالكان شده بود-يعني تلاشي كه دولت‌هاي ثانويه مي‌كردند تا آتش رقابت قدرت‌هاي حاكم را به نيابت از اهداف ملي خودشان تندتر كنند.  ادامه در صفحه  14