فاصله‌هاي فرهنگي يكي از تفاوت‌هاي ايران و سوييس

بررسي دلايل نه گفتن مردم سوييس به دريافت يارانه و دليل تفاوت تصميم‌هاي مردم ايران و سوييس از جهات مختلف قابل بررسي است و يك جامعه‌شناس بهتر از اقتصاددان امكان تحليل اين فرآيند و تفاوت را دارد. اما مي‌توان با بررسي شاخص‌هاي اقتصادي دو كشور، به بخشي از تفاوت‌ها در حوزه اقتصاد دست يافت. سوييس يكي از بالاترين نرخ سرانه درآمد سالانه را در ميان كشورهاي مختلف جهان دارا است، علاوه بر اين كشوري با جمعيت پايين، نرخ بيكاري اندك، تورم معقول و اقتصادي پويا است؛ حال آنكه در ايران وضعيت اقتصادي نابساماني حاكم است و نرخ ميانگين درآمد سالانه ايران كمتر از 10 درصد سوييس است. اين تفاوت‌هاي اقتصادي تا حدود زيادي مي‌تواند علل تفاوت تصميم‌گيري مردم ايران و سوييس را نشان دهد ولي بحث به همين‌جا ختم نمي‌شود. در ايران تنها اقشار پاييني يا مياني اقدام به دريافت يارانه نمي‌كنند، بلكه افراد ثروتمند هم يارانه نقدي دريافت مي‌كنند و به شكل داوطلبانه هم حاضر نشدند از اين كار سر باز بزنند. گويي مردم ايران، امكانات دولتي و درآمدهاي دولت را حق طبيعي خود مي‌دانند و فكر مي‌كنند اگر از اين امكانات استفاده نكنند، به هدر مي‌رود. اين موضوع ريشه فرهنگي و اجتماعي دارد و بايد مورد بررسي آسيب شناسان قرار گيرد. طبيعي است كه افراد و طبقات كم درآمد جامعه چشم به كمك‌هاي دولتي و حمايتي داشته باشند اما چنين رويكردي براي اقشار بالايي جامعه به هيچ عنوان قابل فهم نيست.  شكي در اين نيست كه رفاه اجتماعي مردم را بي‌نياز مي‌داند و مردمي كه بالاترين درآمد سالانه را دارند و نگراني از آينده و امنيت اقتصادي ندارند و نسبت به كمك‌هايي از اين دست بي‌نياز مي‌دانند. وقتي احساس امنيت نسبت به وضعيت اقتصادي وجود دارد، دليلي ندارد كه كمك‌هاي ديگري داشته باشيم. در ايران درآمد سرانه پايين است و امنيت شغلي فراهم نيست و سرپرست خانوار نسبت به آينده فرزندان خود احساس ناامني دارد و همين نگراني از آينده سبب مي‌شود هر كمكي را بپذيرند.