تصميمات بزرگ
با گام‌هاي كوچك
احمد شيرزاد
فعال سياسي
اين روزها كه مجلس دهم كار خود را آغاز كرده است و با توجه به اينكه تركيب پارلمان دهم فصل تغيير را به خود ديد و اصلاح‌طلبان توانستند پس از سه دوره بار ديگر بر قوه مقننه و كرسي‌هاي بهارستان تكيه بزنند، بيش از پيش بحث اولويت‌هاي كار مجلس دهم مورد توجه قرار گرفته است. در متن پيش رو بنا دارم با توجه به تجربيات گذشته و بسيار محتاطانه پيشنهادي به نمايندگان محترم مجلس دهم ارايه دهم.
بي‌شك مجلس ششم از دو جهت به عنوان يكي از تاريخي‌ترين مجالس ايران خواهد بود. يكي از اين جهت كه نمايندگان مجلس ششم در پيگيري مسائل جديت بسياري به خرج مي‌دادند و دوم اينكه تصميمات و طرح‌هاي بزرگي را در سر داشتند. همين مساله نشان مي‌دهد كه مجلس ششم از لحاظ عمق و محتواي حركت بسيار پيشرو بود اما تجربه اين مجلس به ما ثابت كرد كه به صرف داشتن ايده‌هاي بزرگ نمي‌توان آنها را پيش برد. حقيقت اين است كه ما در خلأ زندگي نمي‌كنيم و بايد واقعيت‌هاي موجود را بپذيريم و با توجه به وجود آنها مسير حركت خود را انتخاب كنيم. امروز بر كسي پوشيده نيست كه مجلس به تنهايي نمي‌تواند تصميمات بزرگ را بگيرد. از سوي ديگر شرايط فعلي اجتماع هم مهياي تصميمات بزرگ نيست. اين درحالي است كه همه مي‌دانند كشور ما امروز در حوزه‌هايي همچون محيط زيست، استفاده از منابع، شهرنشيني و شكاف اجتماعي نيازمند تصميمات كلان و بزرگ است اما نبايد فراموش كرد اگر نتوانيم گام كافي را براي اين تصميمات بزرگ‌برداريم تبديل به شعارهايي ضايع و ايده‌هايي نيمه‌كاره خواهد شد كه نتيجه‌اش جز سرخوردگي جامعه نسبت به آنها نخواهد بود. در چنين شرايطي بهترين مسيري كه پيش روي نمايندگان وجود دارد اين است كه براي تصميمات بزرگي كه در سر دارند گام‌هاي كوچك اما استوار بردارند، گام‌هايي كه عمدتا در جهت كارآمدي دستگاه دولت باشد. با انتخاب چنين مسيري مي‌توان اميد داشت اين گام‌هاي كوچك با مخالفت كمتري روبه‌رو شود و مخالفان برنامه اصلاحات اجازه دهند تا با عملي شدن اين گام‌ها اندكي زندگي مردم بهتر و آسان‌تر شود.
بدون ترديد اگر مجلس دهم بتواند چنين برنامه‌اي را پياده كند خدمت بزرگي به كشور و مردم كرده است. هيچ‌كس از اين مجلس انتظار ندارد كه خروجي‌اش مجموعه‌اي از قوانين كليدي، جامع و كارساز باشد، بلكه اگر بتوانند اصلاحات كوچك و تبصره‌اي انجام دهند، طوري كه كارهاي جاري را روان‌تر و زندگي مردم را تسهيل كند قطعا گام بزرگي را برداشته است. به عنوان مثال در حوزه واردات و صادرات ما قوانين مفصلي را داريم، اما اگر نمايندگان بخواهند همه اين قوانين را از سر بنويسند و تصور كنند بايد طرحي نو دراندازند قطعا از اين مسير به مقصد نخواهند رسيد. نمايندگان بايد توجه داشته باشند زمان نمايندگي مانند برق و باد مي‌گذرد و در چشم به هم زدني دوره مجلس تمام خواهد شد و اگر در همين دو سال اول برنامه‌هاي خود را كليد نزنند قطع به يقين در دو سال دوم هم كاري از پيش نخواهند برد زيرا دو سال براي اجرايي كردن تصميمات بزرگ بسيار اندك خواهد بود. در اين مسير اما نبايد نقش دولت را نيز ناديده گرفت. بي‌شك كارشناسان دولت در اين مسير بايد كمك حال مجلس باشند و تمام قد به ميدان بيايند. اين كمك به ويژه در حوزه‌هاي اجرايي و اقتصادي بيشتر طلب مي‌شود، چرا كه در اين زمينه‌ها اصلاح برخي ريزه‌كاري‌ها مي‌تواند روند امور را بسيار بهتر كند و تاثير مهمي در تسهيل زندگي مردم داشته باشد. اميد است كه نمايندگان با توجه كردن به اين موضوع مسير مناسب‌تري را در جهت ريل‌گذاري سياست‌هاي كلان كشور انجام دهند.