اشتباه فاحش تخريبگران

آنچه مسلم است بخش‌هاي تند و راديكال اصولگرايان و طرفداران احمدي‌نژاد از مدت‌ها قبل براي انتخابات رياست‌جمهوري سال آينده برنامه‌ريزي كرده‌اند تا به صورت جدي وارد عرصه انتخابات شوند. البته اين حق طبيعي آنهاست كه بخواهند در عرصه انتخابات حاضر شوند منتها مساله‌اي كه وجود دارد اين است كه آنها عمده فعاليت‌هاي‌شان را در جهت تخريب دولت به كار گرفته‌اند.
 البته اين موضوعي است كه ما از سال‌ها پيش با آن روبه‌رو بوده‌ايم، از همان اوايل انقلاب همواره گروه‌هاي تندرو در هر جناح و با هر تفكري بيش از هر كاري دست به دامن تخريب رقيب مي‌شدند. به بيان ديگر آنها به جاي اينكه به ارايه برنامه بپردازند و بگويند كه در صورت تشكيل دولت مطلوب‌شان چه برنامه‌ها و سياست‌هايي را در پيش خواهند گرفت، تخريب دولت را در دستور كار قرار داده‌اند و با مخلوطي از دروغ و شايعه و بهره‌برداري سياسي از مسائلي همچون فيش‌هاي حقوقي خط تخريب دولت را در پيش گرفته‌اند. حال سوال اين است كه چرا اينها تخريب را در دستور كار خود قرار داده‌اند؟ حقيقت اين است كه جناح تند اصولگرايان مي‌داند كه محبوبيت چنداني در جامعه ايران ندارد. سند اين ادعا هم چهار ميليون رايي است كه سعيد جليلي به عنوان كانديداي اين جناح در انتخابات سال 92 آورد.
 حال در آستانه انتخابات 96 واقعيت اين است كه اين چهار ميليون اگر كاهش نيافته باشد قطعا افزايش هم نيافته است و بر همين اساس راديكال‌هاي اصولگرايان تخريب دولت را بيش از گذشته به كار گرفته‌اند.
اما در اين ميان يك اشتباه محاسباتي وجود دارد، اينكه تخريبگران دولت تصور مي‌كنند با نا اميد كردن جامعه از حسن روحاني پايگاه اجتماعي او راي خود را به سبد آنها خواهد ريخت اما در پس اين داستان مسير ديگري نهفته است. نكته‌اي كه از ديد آنها پنهان مانده اين است كه اگر مردم و به ويژه نسل جوان از دولت حسن روحاني نااميد شود و همه راه‌ها براي اصلاح امور را بن بست ببيند تنها به يك سوال مي‌رسد، اينكه چرا بايد راي بدهم؟ به وجود آمدن چنين شرايطي در جامعه بي‌شك براي نظام مفيد نخواهد بود. هيچ چيز به اندازه نااميدي بخش جوان جامعه براي يك نظام سياسي خطرناك نخواهد بود.