بیانیه شاخه جوانان و دانشجویان حزب اعتمادملی به مناسبت 16 آذر
شاخه جوانان و دانشجویان حزب اعتمادملی به مناسبت 16 آذر بيانيه‌اي صادر كرد. در اين بيانيه آمده است: ۱۶ آذر یادآور شهدای دانشجویی است که این موضوع را یادآور شدند که اگر دانشگاه در راس تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری‌های جامعه باشد، آن جامعه نه گرفتار استکبار خارجی و نه درگیر استبداد داخلی خواهد شد چراکه ذات دانشگاه مانع از آن است که دانشگاه زیر بار ظلم کمر خم نماید و دانشگاه تا آخر بر مسیر آزادیخواهی خواهد ایستاد همان‌طور که در انقلاب ۵۷ تمام‌قد همراه با توده‌های ملت ایستاد.اما ۱۶ آذر امسال در حالی از راه می‌رسد که در طی سالیان گذشته، روزبه‌روز نقش دانشگاهیان، نه‌تنها در اداره کشور بلکه در اداره خود دانشگاه نیز کمرنگ‌تر می‌شود و تمام شوون اجتماعی دانشگاه از بالا به پایین و از خارج دانشگاه هدایت می‌شود و نهادهایی که هیچ‌گونه سنخیتی با زبان علم و دانش ندارند کماکان به خود اجازه می‌دهند که با تاخت‌وتاز به ساحت دانشگاه، عرصه علم و دانش را غبارآلوده نمایند تا در این فضای غبارآلود، اهداف خاص... خود را محقق سازند. متاسفانه این دخالت‌ها که دامان هر فرد مستقل دانشگاهی، از دانشجو تا استاد عضو هیات علمی را گرفته باعث شده است که خودسانسوری به امری درونی در اساتید دانشگاه تبدیل شود. در فضای دانشجویی نیز بالا بردن هزینه فعالیت سیاسی قانونی، عملا باعث دلزدگی و سرخوردگی بخش عظیمی از دانشجویان شده است و افرادی که تسلیم وضع موجود دانشگاه‌ها نشده‌اند، به‌رغم بهبود نسبی فضا نسبت به دولت گذشته، کماکان با انواع تحدیدات، تهدیدها و احضارها مواجه هستند.اعمال سانسور بر نشریات دانشگاهی که می‌توانند چشم بینای جامعه در مبارزه با فساد اقتصادی باشند، جلوگیری از تاسیس اتحادیه تشکل‌های دانشجویی، مخالفت با برنامه‌های مختلف تشکل‌های دانشجویی، جلوگیری از تشکیل شورای صنفی و مواردی ازاین‌دست، تماما این نکته را یادآور می‌شود که دست‌هایی از بیرون از دانشگاه با همراهی مدیرانی در داخل دانشگاه، نمی‌خواهند دانشجو بیدار باشد آنانی که قصد سیاست‌زدایی از دانشگاهی را دارند که بنا به فرموده امام راحل مبدا همه تحولات است؛ باید آگاه باشند که آن‌طرف سیاست‌زدایی از دانشگاه، پرتگاه ابتذالی است که دامنه آن، جامعه ما را به انحطاط خواهد کشاند که نشانه‌های کوچکی از وقوع این موج ابتذال را در جامعه کنونی خود شاهد هستیم. وقتی‌که با دانشگاهی سیاست زده‌شده روبه‌رو باشیم که موضوعات اصلی، دلیل تفکر آن نباشد، لاجرم موضوعاتی پیش‌پاافتاده ذهن را مشغول به خود می‌کند که باعث زاده شدن مولودی منحوس به نام ابتذال می‌شود.مسئله دیگر در حوزه دانشگاه موضوع تجاری‌سازی علوم انسانی است. سیاست تجاری‌سازی علوم انسانی، برخلاف رشته‌های علوم پایه و مهندسی؛ نه‌تنها هیچ‌گونه فایده‌ای نخواهد داشت بلکه بیم آن می‌رود که این‌گونه رشته‌ها به ابزاری در دست صاحبان ثروت تبدیل شوند. رشته‌های علوم انسانی که علت ایجاد آنها بهبود وضع توده‌های مردم بوده است، در صورت تجاری‌سازی به ابزاری در دست صاحبان قدرت و ثروت تبدیل می‌شوند. هدایت افکار عمومی در جهت منافع اقلیتی از مردم، تنها گوشه‌ای از خطرات تجاری‌سازی علوم انسانی خواهد بود، چراکه وقتی هزینه تحقیقات رشته‌های علوم انسانی را اقلیت متصل به منابع ثروت تامین نمایند، نتیجه این فرآیند چیزی جز توجیه اقدامات آن اقلیت و فاصله گرفتن دانشگاه از کف جامعه و تبدیل‌شدن استاد و دانشجو به جاده‌صاف‌کن اهداف اقلیت متصل به قدرت و ثروت نخواهد بود.در کنار این تجاری‌سازی، شاهد روند تبدیل آموزش از یک نیاز به کالا هستیم که به رغم تاکید اصل ۳۰ قانون اساسی، گویی تبدیل به رویه‌ای عادی شده است. گسترش بی‌رویه دانشگاه‌های پیام نور، آزاد، موسسات خصوصی آموزش عالی و کاهش سهم دانشگاه‌های سراسری از پذیرش دانشجو، همه و همه نشانه‌هایی است از تبدیل‌شدن آموزش به کالا. در بازار آموزش کنونی، به دانشجو به چشم خریدار نگاه می‌شود که اگر توان پرداخت پول کالا را ندارد لاجرم از تحصیل بازمی‌ماند. درعین‌حال سطح خدمات‌دهی دانشگاه‌ها حتی به دانشجویان دوره‌های روزانه نیز به‌صورت مداوم در حال کاهش است و پرداخت هزینه‌های خوابگاه، غذا و... از توان بخش عظیمی از دانشجویان خارج است که در مواردی حتی منجر به انصراف از ادامه تحصیل شده است.نادیده گرفته شدن موضوع عدالت آموزشی برخلاف آرمان‌های اصیل انقلابی است که قرار بوده و هست که حامی مستضعفان باشد و بهبود این وضعیت و جلوگیری از هرگونه نابرابری در فرصت‌های تحصیلی باید تبدیل به دغدغه مسوولان کشور شود.درنهایت آنکه با برآیند کلی وضعیت دانشگاه‌های کشور می‌توان به این جمع‌بندی رسید که حال سیستم آموزشی کشور و در راس آن، دانشگاه مساعد نیست و بر همه مسوولین نظام به‌ویژه رییس‌جمهور محترم که طبق قانون اساسی مجری و پاسدار آن باید باشند و بیشترین حجم حمایت را از سوی دانشگاهیان دریافت نموده، واجب است تا دیر نشده است فکری به حال وضعیت بحرانی دانشگاه نمایند تا امیدها به دولت تدبیر و امید کمرنگ نشود.