وزرايي كه بايد بمانند

بحث تشكيل كابينه جديد در محافل سياسي و رسانه‌اي داغ شده است و اسامي افراد زيادي مطرح مي‌شود كه البته برخي از اين اسامي را همان كساني مطرح مي‌كنند كه در فهرست‌هاي ادعايي مطرح هستند! از تغيير در كابينه بايد دفاع كرد، دست‌كم به اين دليل كه مردم انتظار دارند بوي تازگي به مشام برسد. دلايل ديگري هم مطرح است از جمله اينكه كابينه بايد جوان‌تر بشود، وزراي ناتوان و نامحبوب كنار بروند، برخي فاقد هرگونه طرح و برنامه تازه‌اي هستند، برخي خودشان انگيزه تداوم كار در جايگاه قبلي را ندارند و... و خلاصه به هر دليلي روحاني بايد تغييراتي را ايجاد كند تا دولتي توانمندتر و سرحال‌تر شكل بگيرد و كارها بهتر پيش برود.
در عين حال به نظر مي‌رسد چند وزير در دولت يازدهم بايد باشند؛ زيرا هم كارآمدند و هم موفق عمل كرده‌اند و هم شناسنامه دولت به حساب مي‌آيند.
نخستين وزير جناب دكتر ظريف است. وي كار بزرگ برجام را به نتيجه رسانده و توان ديپلماسي كشور را مضاعف ساخته است. وي به دليل تسلط بر زبان انگليسي و حضور فعال در عرصه ديپلماسي عمومي، فضاي ضدايراني را از ميان برداشته است و كاري كرد كه دشمني با ايران اكنون بسيار گران شده است.
دومين وزيري كه روحاني نبايد به رفتن او رضايت بدهد دكتر هاشمي، وزير بهداشت است. وي مورد قبول مردمي است كه از طرح تحول سلامت بهره برده‌اند و انتظار دارند آن روند ادامه يابد و تقويت شود.
سومين وزير دكتر آخوندي است كه چند وزارتخانه را با هم در قالب يك وزارتخانه اداره كرده و تحولي بزرگ را در صنعت هوايي و ريلي و دريايي و جاده‌اي موجب شده است. به او بايد مجال داد تا از چاه مسكن مهر بيرون بيايد و طرح مسكن اجتماعي خود را عملياتي كند.
وزير نفت هم بايد بماند. عملكرد زنگنه از جهات گوناگون قابل دفاع است و بايد تداوم يابد و طرح‌هايي كه شروع كرد بايد به دست خودش تكميل شود.
وزير كشاورزي نيز موجبات خودكفايي در برخي اقلام كشاورزي شده است و طرح‌هايش را خودش بايد پي بگيرد. وزير ارتباطات هم عملكرد قابل دفاعي دارد ولي در مورد بقيه اصراري به ماندن آنان نداريم.