صعود بي‌دردسر
اما غيرسيستماتيك
علي عالي
سال 96 اتفاقات عجيبي براي فوتبال ايران افتاد. صعود «بي‌دردسر» تيم‌ملي فوتبال ايران به جام‌جهاني و قهرماني «زودهنگام» پرسپوليس در ليگ برتر ايران. دو قيد بي‌دردسر و زودهنگام در فوتبال ايران توسط دو مربي خارجي تثبيت شد؛ كي‌روش و برانكو. آنها با همه مشكلاتي كه در فوتبال ايران وجود دارد، زيرساخت‌هايي كه نيست و امكاناتي كه براي به دست آوردنش بايد جنگيد، ماندند و به موفقيت رسيدند. فوتبالي كه در بديهيات لنگ مي‌زند و از فوتبال بين‌المللي فرسنگ‌ها فاصله دارد. بدون ترديد اين موفقيت‌ها مرهون ثبات مديريتي در مجموعه تيم است. آرامش، امنيت و اعتماد در سيستم پويا شكل مي‌گيرد و زمينه را براي نوآوري، خلاقيت و حتي جوانگرايي باز مي‌كند. رهبري هوشمندانه و برنامه‌ريزي دقيق موجب شد تا از ظرفيت‌ها حداكثر استفاده انجام شود و در اين ميان مجموعه تيم به موفقيت برسد. در مجموعه اين دو موفقيت، مي‌توان به برخورد دو مربي با بازيكنان سركش و ياغي توجه كرد كه نشان از درايت و هوش براي به دست‌گرفتن كنترل است. اما نكته مهم، سيستمي است كه ساخته نشد. نه فدراسيون فوتبال و نه باشگاه پرسپوليس هنوز نتوانسته‌اند سيستمي هوشمند و عقلاني براي موفقيت‌ها طراحي كنند و براي همين اين ترس وجود دارد كه با خروج كي‌روش يا برانكو، همه سيستم نابود شود.