زرتشتِ نيچه
نیچه در کتابِ اینک، مرد!، دلیلِ گزینشِ نامِ زرتشت را برایِ گزارشِ فلسفهیِ خویش بازمیگوید: هرگز از من نپرسیدهاند، امّا میبایست میپرسیدند که معنایِ نامِ زرتشت در دهانِ من چیست؛ در دهانِ نخستین اخلاقناباور: معنایِ آن درست ضدِّ آن چیزى ست که مایهیِ بیهمتاییِ شگرفِ این ایرانی (Perser) در تاریخ است. زرتشت بود که نبردِ نیک و بد را چرخِ گردانِ دستگاهِ هستی انگاشت. ترجمانیِ اخلاق به مابعدالطبیعه، در مقامِ نیرو[یِ گرداننده]، علّت، غایت به ذاتِ خویش، کارِ او ست. این پرسش، امّا، در جا پاسخى در بُنِ خویش در بر داشت. زرتشت بود که این شومترین خطا را پدید آورد، خطایِ اخلاق را: پس او میباید همچنین نخستین کسى باشد که به این خطا پی میبَرَد.