دماسنجي كه
درجه‌اش را نمي‌خوانيم
سينا قنبرپور
حوادث و صفحه‌اش هميشه حكم دماسنجي داشته كه تب بدن جامعه را مي‌نمايانده است و كيست كه بالارفتن حرارت بدن را نشانه بيماري يا كاركرد نامناسب آن برنشمارد. شايد براي صفحه‌اي كه هر روز پر از خبرهاي تلخ و منفي است امري عادي تلقي شود و آن قدر خبر از وقوع جنايت در آن تكرار شده باشد كه ديگر حساسيتي ايجاد نكند. اما اتفاقا همين خبرنگاران و حوادث‌نويسان هستند كه به خوبي و زودتر از هر گروه ديگري درمي‌يابند كه اوضاع عادي نيست و تكرار يك نوع خشونت يا كنش و واكنش به يك رويداد غيرعادي شده است و بايد چاره ديگري انديشيد. براي مثال وقتي يك ماجرا در مدرسه‌اي واقع در اروميه تا به آنجا پيش مي‌رود كه عده‌اي ولو سوءاستفاده‌گر بريزند و مدرسه را به آتش بكشند اين پرسش مهم پررنگ مي‌شود كه آيا مديرمدرسه نمي‌توانست هوشمندانه و ظريف موضوع را مديريت كند و به جاي استفاده از شيوه‌اي سنتي به ماجراي اعتراض والدين دانش‌آموز، ابعاد بزرگ‌تري را ببيند و با يك اقدام به موقع از وسعت‌يافتن آن بكاهد؟!هنوز آنقدر از زمان گمشدن و سپس كشف جسد «آتنا اصلاني» در پارس‌آباد مغان سپري نشده است كه مردم آن حادثه تلخ را از ياد برده باشند و اتفاقا شرايط به گونه‌اي است كه حساسيت مردم نسبت به آزار و اذيت كودكان بيشتر شده است. در چنين شرايطي آيا مدير مدرسه به آنچه در واكنش به اعتراض والدين نشان داده به عنوان اقدامي موثر فكر كرده بوده؟موضوع فقط اين نيست كه شوراي تامين براي برگزاري يك مراسم هنري يا يك گردهمايي تشكيل جلسه دهدو محدوديت اعمال كند. مساله اين است كه شوراي تامين شهرستان يا استان بتواند شرايط ملتهب يك منطقه را پيش از آنكه از كنترل خارج شود شناسايي و تصميم مناسب در برابرش اتخاذ كند. همين وضع سبب مي‌شود بپرسيم آيا آنها كه در شوراي تامين چه در شهرستان و چه در استان حضور دارند به خوبي نسبت به تغييرات اجتماعي حساسيت دارند؟ به عبارت ديگر آيا توجه به دماسنج اجتماعي نزد مسوولان و تصميم‌گيران به آن اندازه هست كه نسبت به تغييرات اجتماعي به‌ويژه كنش‌ها و واكنش‌هاي منفي برآورد درست و موثري داشته باشند؟در همان زمان كه اعتراض والدين دختري دانش‌آموز در اروميه به التهاب در اين شهر و به آتش كشيده شدن مدرسه انجاميد چند طلبه جوان در تهران و شيراز قرباني ابراز خشونت شدند. يكي از آنها به سبب شدت جراحات جان باخت و به سرعت دادسراي جنايي عامل اين قتل را مجنون ناميد. قطعا مسوولان ما توان و هوشمندي لازم براي اتخاذ تصميم لازم را در برابر خشونت‌هايي از اين دست دارند اما تقاضاي ما حوادث‌نويسان اين است كه كنار هم قرار گرفتن نشانه‌هاي خشن را پنهان نكنيم و امكان آسيب‌شناسي و شفاف‌سازي در مورد آنها را فراهم كنيم.