مدرسه روي پله فقر
سينا قنبرپور
هميشه وقتي آبان به سيزدهمين روز خود مي‌رسيد كمتر به مناسبت اين روز در سال 1357 پرداخته مي‌شد. حتي وقتي ما هم به سن دانش‌آموزان امروز بوديم. آن زمان، جنگ بود و اولويت اول دفاع از ميهن و نظام بود ولي همچنان سالگرد تسخير لانه جاسوسي برجسته‌‌تر از روز دانش‌آموزبود. مناسبتي كه يادآور 13آبان 1357 و مبارزه براي پيروزي انقلاب اسلامي بود كمتر بحث اصلي بود. اينكه دانش‌آموزان چرا بايد براي پيروزي انقلاب اسلامي دل به تغييري بزرگ در جامعه مي‌بستند؟ آيا امروز دانش‌آموزان مي‌دانند كه چرا 39سال قبل همسن‌و‌سالان‌شان راهي دانشگاه تهران شدند و حتي در مبارزه براي پيروزي انقلاب اسلامي جان‌شان را گذاشتند.
حالا 4 دهه از آن زمان سپري شده است و انقلابي كه خود را مديون مظلومان و اقشار ضعيف مي‌داند بايد به اين پرسش پاسخ دهد كه براي دانش‌آموزان اقشار محروم و كمتر برخوردار چه وصفي از دانش‌آموزي را فراهم كرده است؟
اگر به روايت آمارهاي وزارت آموزش و پرورش بپذيريم كه همين الان دست به نقد، نيازمند 52هزار كلاس درس هستيم و اعتبار مورد نياز براي ساخت اين كلاس‌ها چيزي حدود 9هزارميلياردتومان مي‌شود آيا براي دست‌اندركاران تامين اين اعتبار ظرف يك دوره 4 تا 5 ساله و مديريت به نتيجه رسيدن آن كار سختي است؟
درهمان سال‌هاي جنگ تحميلي كه شرايط نابساماني بر شهرهاي جنگ‌زده ما درخوزستان حاكم بود و در دو شيفت در كلاس‌هاي 60 نفره درس مي‌خوانديم نداشتن كتاب كمك درسي، لوازم كمك آموزشي و خيلي امكانات ديگر كه امري لوكس محسوب مي‌شد خيلي مهم نبود. اما اينك كه دانش‌آموزان به همه جور امكاناتي دسترسي دارند و از كتاب درسي و كوله پشتي و كيف تا انواع كتاب‌هاي كمك درسي و امكانات رفاهي – آموزشي برخوردارند و همه اگر گوشي هوشمند ندارند ولي تبلت و دسترسي به اينترنت دارند، غم‌انگيز و پرسش‌برانگيز است كه چرا دانش‌آموزي در همين ايران اسلامي كلاس درس هم ندارد. اگر امروز يك دانش‌آموز ساكن تهران را با دانش‌آموزي با نقاط ديگر كشور مقايسه كنيم به جز كلاس درس و كتاب چه امكانات ديگري ندارد و آيا امروز «عدالت آموزشي» صرفا به معناي برخورداري از كلاس درس و معلم و آموزش و پرورش رايگان است؟
بگذاريم 13 آبان 1396 امسال با اين پرسش آغاز شود كه دانش‌آموز امروز ايران چه چيزهايي بايد مي‌داشته و ندارد و آيا حقوق دانش‌آموزان هم به اندازه تكاليف‌شان مهم است؟