صلابت حقوقي برجام
مهرداد پشنگ‌پور
عدم پيروي و تبعيت كنگره امريكا از آنچه رييس‌جمهور اين كشور در يك ماجراجويي به آن احاله داده شده بود، مبني بر تعيين تكليف پايبندي به برجام حائز دو نكته بسيار مهم است: صلابت اين سند حقوقي و پايداري و استواري برجام كه ناشي از پايبندي ايران به تعهدات داده شده در اين توافق هسته‌اي است. رويه‌اي كه بسيار خردمندانه و مدبرانه است. مي‌توان با اعتماد و اطمينان ادعا كرد كه رژيم حقوقي سياسي ايجاد شده پس از برجام نظم نويني را در نظام روابط بين‌المللي پديد آورده كه نتيجه آن پيدايش حاشيه امن و تعميق نفوذ استراتژيك ايران فراتر از منطقه در سطح بين‌المللي و بدون مداخله نظامي يا توسل به سلاح و ابزار نظامي بوده است. همگرايي بين‌المللي به عنوان وجه مثبت و ايجابي برجام به جاي وجه انفعالي و عدم اجماع عليه ايران واقعيتي است كه نمي‌توان و نبايد به سادگي از آن گذشت. ساز و كار خروج از برجام كه به نظر مي‌رسد وجهه همت رييس‌جمهور ايالات متحده قرار گرفته به گونه‌اي نيست كه ايشان بنابر رويه لجاجت‌آميز خود از آن خارج شود در حالي كه هيچ اثري عليه كشور متبوعش به جا نگذارد. تصديق دبيركل سازمان ملل بر پايبندي ايران به برجام نيز به موازات اينكه وضعيت حقوقي ايران را تحكيم مي‌بخشد زحمت بسياري براي دولت ايالات متحده امريكا فراهم مي‌آورد. برآيند همه آنچه به تحليل بيان شد، وجوب همگرايي سلاح و صلاح ديپلماسي را به اتكاي ظرفيت‌هاي حقوقي - بين‌المللي بيش از پيش به تصوير مي‌كشد.