فقر فرهنگي دامن آلودگي هوا را هم گرفته است
سونيا شفيعي
موضوع آلودگي هواي تهران و توجه نكردن مردم به آن، موضوع جديدي نيست. مساله‌اي است كه سال‌هاست با آن مواجه هستيم. از زماني كه در تهران اولين بحران‌هاي آلودگي شروع شد، اين بحث‌ها و زمزمه‌ها شروع شد كه اين تهران دارد به شهري صنعتي تبديل مي‌شود و در عين حال استانداردهاي لازم را براي يك شهر متمدن ندارد. اما همانطور كه مي‌دانيم و هزاران بار گفته شده است، بحثي كه درمورد آلودگي هوا مطرح مي‌شود، بحث تكراري نقش دولت‌ها است. در كنار آن مردم هم نقش خودشان را نبايد فراموش كنند. اما نقش مردم نمي‌تواند از رويكرد و عملكرد دولت منفك باشد. به عنوان مثال روز گذشته من در اتوبان همت بودم محاسبه‌اي انجام دادم و ديدم كه در عرض 10 دقيقه 56 خودروي تك‌سرنشين در اين اتوبان از كنار من عبور كردند. البته مردم هم براي استفاده از خودروي شخصي و استفاده نكردن از حمل و نقل عمومي دلايل خود را دارند كه اين دلايل هم به عملكرد دولت برمي‌گردد؛ كه خب وسايل نقليه عمومي به اندازه كافي در اختيار مردم قرار ندارد و تراكم انساني كه در وسايل حمل و نقل عمومي اتفاق مي‌افتد
آزاردهنده است. ولي من فكر مي‌كنم بخش بزرگي از اشكال در حوزه آلودگي هوا، فقر فرهنگي ما است. ما ابزاري را وارد كرده‌ايم بدون اينكه كاركرد آنها را بدانيم. در يك فضاي شهري و با اين اوضاعي كه الان تهران دارد استفاده از ماشين شخصي وارد كردن سم به زندگي خود آدم‌هاست و اين چيزي است كه مردم تهران اين روزها كاملا از آن غافل هستند و اصلا به آن توجه نمي‌كنند. مردم توجه نمي‌كنند كه خودشان و بچه‌هاي‌شان هم در اين شهر نفس مي‌كشند. الان در همين سال چقدر مدرسه‌هاي شهر تهران تعطيل شدند؟ آيا اين كار به بچه‌ها آسيب نمي‌رساند؟ اما متاسفانه چون اين اتفاقات تدريجي هستند، مثل يك قتل كه يكباره اتفاق مي‌افتد، ديده نمي‌شود. اثرات اين موضوع بعد از چندين و چند سال مشخص مي‌شود. كما اينكه ما الان مي‌بينيم آلودگي هوايي كه از سال ۷۰ در تهران مطرح شد، حالا ما با سونامي سرطان در اين شهر مواجه هستيم. بنابراين مردم بايد بيشتر از هركس ديگري به فكر خودشان باشند و خودشان دست به دست هم بدهند تاجايي كه مي‌توانند در مسير كاهش آلودگي هوا گام بردارند تا خودشان و عزيزان‌شان بتوانند در هوايي پاكيزه‌تر و سالم‌تر
نفس بكشند .
دبير زيست‌بوم از كارگروه يادگاري‌هاي فرهنگي و طبيعي